Chris Cohen - Paint A Room
Hardly Art Records
We hebben het ons echt afgevraagd, waar hij al die tijd zat, Chris Cohen, want de vorige dateert alweer uit 2019. Niet dat hij zich niet bezig wist te houden. Er zat nogal wat productiewerk (voor Weyes Blood) en werk voor andere muzikanten (Cass McCombs) tussen. Maar nu is er dus deze. En het is echt weer helemaal Chris Cohen.
Vanaf het moment dat de plaat start weet je het al: je bent weer beland in de wondere wereld van Chris Cohen. Meteen voel je alle stress wegvloeien. Want dat is een kunst, die Cohen wonderwel beheerst: hij kan je alles doen vergeten en enkel doen focussen op de mooie dingen in het leven.
Nochtans zijn de teksten echt niet zo lieflijk als de muziek doet uitschijnen. Opener Damage stelt zich bijvoorbeeld vragen bij het nut van het militaire apparaat, de politie en al wat daarbij komt kijken. Teksten als “Someone's power over someone else / Protecting property / But only life is precious / Only life is precious”, liegen er niet om. Nu is de situatie aan de andere kant van de oceaan ongetwijfeld nog heel anders dan in dat Belgenlandje van ons, maar ook hier zijn er meer dan genoeg redenen om daarover na te denken.
Voor de plaat haalde hij er dit keer zijn vaste bandleden bij: Davin Givhan op bas, Josh da Costa op drums en Jay Israelson op keyboards. Tot aan deze plaat nam hij zowat alles voor eigen rekening. Nu nam hij deze songs mee op tour met de eerder vermelde band en liet hij de bandleden de eigen arrangementen inkleuren. Niet langer had hij dus de totale controle. Voor de blazersarrangementen schakelde hij dan weer Jeff Parker en Josh Johnson in. De productie, helder als altijd, nam hij wel zelf voor zijn rekening, terwijl Kenny Gilmore de mix en Mike Nolte de mastering verzorgden.
De muziek voelt even organisch aan als altijd, zelfs al lijkt het erop dat de stem door een vocoder wordt gestuurd in pakweg Laughing, iets wat eigenlijk ook typisch is aan Cohens werk. Door het inzetten van een tweede stem krijg je dat bijzondere effect. Het geeft het werk iets onwezenlijks, iets elektronisch bijna, dat loodrecht staat op de muziek, die heel erg aards is. Noem het jazzpop, zo je wil, maar het is vooral heel erg Chris Cohen.
Daarmee is hij nog steeds een buitenbeentje. En het ziet er ook niet naar uit dat dat ooit zal veranderen. Gelukkig maar. En wordt het nu geen tijd dat hij de oceaan nog eens oversteekt?