Chris Cohen - Chris Cohen
Captured Tracks Records
Het kan geen toeval zijn dat er net op deze plaat voor de eerste keer een foto van Chris Cohen staat, waar dat op de vorige platen steevast een schilderij was. Dit is dan ook een zeer persoonlijke plaat.
Blijkt dat zijn ouders gescheiden zijn terwijl hij deze plaat maakte en zijn vader had bovendien niet alleen zijn seksuele identiteit verborgen gehouden, maar ook een heel reeks drugverslavingen, waardoor de muzikant plotseling te maken kreeg met een heel andere waarheid, dan die waarin hij tot dan had geleefd. Uiteraard dat dat een mens – en dus ook een muzikant – tekent. Of zoals hij het zelf zingt in Edit Out: “I rub my eyes and look around / You can hardly tell at all / Estimated what they'd edit out”.
Intussen zijn er nog steeds een aantal dingen, die 'Chris Cohen' tot een instant-herkenbare plaat van de multi-instrumentalist maken: de lijzige, melancholische manier van zingen, de enigszins nasale stem, de mellow muziek, die hij tot zijn handelsmerk heeft gemaakt, … Maar het gevoel dat over 'Chris Cohen' hangt, is toch helemaal anders dan dat van 'As If Apart'.
En hetzelfde geldt voor (een deel van) de muziek. Waar die op de vorige plaat dichter tegen de Californische pop aanleunt, is hier ook sprake van enig experiment. Het zeemanslied House Carpenter vertelt bijvoorbeeld een intriest verhaal van een vrouw die haar timmerman en haar kind verlaat voor een zeeman, maar zich dat uiteindelijk diep beklaagt. En uiteraard vergaat de schuit dan. Het is vooral de manier waarop de song gebracht wordt, die dit lied zo speciaal maakt: een eenzame, zich steeds herhalende piano wordt begeleid door een twang-gitaar en donderende percussie op de achtergrond. Cohen zingt op zijn gekende schijnbaar emotieloze manier, maar net daardoor krijgt dit nummer zo'n uniek timbre.
Eenzelfde gehamer op dezelfde nagel klinkt door in The Link, waarin de sax een vrije rol krijgt, terwijl piano, gitaar en drums rechtlijnig blijven doortimmeren. Er zijn ook dissonante klanken te horen aan het begin van Heavy Weather Sailing, hoewel die hier weggehuppeld worden door de rest van het lied, dat weer een zekere positieve – muzikaal dan toch – vibe in zich heeft.
Nochtans kondigt de plaat zich helemaal anders aan, want Song They Play heeft nog wel die folky vrolijkheid over zich. Meer nog, eigenlijk geldt dat voor de eerste vier nummers van de plaat. Maar na House Carpenter lijkt die vrolijkheid enigszins te verdampen. Het lijkt wel of Cohen de plaat een tweezijdig gelaat wilde meegeven: de illusie van voor de scheiding van zijn ouders en de realiteit van daarna. Hoewel de toon misschien toch niet zo negatief is. “The fun is over / Goodbye my darling”, klinkt het in afsluiter No Time To Say Goodbye, waarna dat bijna meteen ontkend wordt in het refrein: “Now there's no time to say goodbye”.
'Chris Cohen' is een inhoudelijk misschien complexe, maar muzikaal bijzonder boeiende plaat, waarmee hij voortborduurt op wat hij op de vorige platen heeft ingezet, maar daar tegelijk ook weer van afwijkt. De definitie van een uitstekend album, toch?