Cherry Glazerr - Apocalipstick

Secretly Canadian

Cherry Glazerr is klaar voor het grote werk. En ze hebben er meteen de plaat voor gemaakt ook.

Even voorstellen: Cherry Glazerr is het vehikel waarachter Clementine Creevy zit. Na twee oefenrondes bij Burger Records, mag ze nu de wijde wereld aanpakken onder de vlag van Secretly Canadian. En ze heeft het eigenlijk wel in zich om dat ook effectief te doen. Ze is jong, enthousiast en heeft een eigen mening, waar ze graag voor uitkomt. Niet alleen in woord, ook in daad. Of dacht u dat het toevallig was dat ze een paar maanden geleden topless optrad. Een duidelijker statement voor het feminisme kan je moeilijk innemen. Al ziet vast niet iedereen dat zo.

Ook de futuristische hoes van ‘Apocalipstick’ ademt feminisme. Een sterke Creevy op de voorgrond, wijdbeens met gitaar voor een – o ironie ­ fallussymbool. Check de website in dat verband waar de lipstick ook nog eens wordt uitgedraaid. Maar er zit meer dan een overtuiging in deze jongedame. Want de muziek op dit plaatje is evenmin te versmaden.

Vanzelfsprekend kan ze ook in haar teksten niet altijd wegsteken dat ze voor de vrouw wil opkomen. Dat gebeurt al in opener Told You I’d Be With The Guys, waarin ze al meteen toegeeft: “But I know better now / Than to be with the guys“. De lekkere riff, waarmee de song doorregen is, onderstreept dat des te meer.

Laat je ook niet betoveren door de popgevoeligheid van die song, want Cherry Glazerr is niet al lieflijkheid wat blinkt. Verderop wordt je door songs als Sip O’ Poison met de voeten in de punky werkelijkheid geplant. Dat laagje popmuziek is maar flinterdun. Eronder schuilt een wilde furie, die maar al te graag haar tanden in je kuiten wil zetten.

De plaat wordt opgebouwd van pop naar punk met hier en daar een tussenstop. Zo lijkt Nurse Ratched een beetje te misstaan tussen de energiebommetjes die Instagratification en het eerder genoemde Sip O’ Poison zijn. Het zal dan ook niet verwonderen dat de nummers steeds korter worden met het instrumentale titelnummer, dat verwijst naar stoner en doom, als logisch orgelpunt.

Dat alles levert een plaat op, die je steeds alert houdt. Pop waar het moet en punk waar het kan. Zo blijft dit trio trouw aan zichzelf en maakten ze een plaat, die steeds weer verrast. Zoals het hoort, eigenlijk.