Cheer-Accident - Putting Off Death

Cuneiform Records

Na een hiaat van zes jaar keren de avant-prog pioniers van Cheer-Accident terug met ‘Putting Off Death’. We voorspelden het: ook het achttiende album is een onvoorspelbaar fêteren van de duurzaamheid en onvermoeide originaliteit van het gezelschap uit Chicago. 

Alle bands, zelfs de meest succesvolle, zijn sterfelijk. Maar tegen alle verwachtingen in, en in het gezicht van een onstabiele muziekindustrie die hun rusteloze experimenteerdrift nooit omarmde, heeft deze voorhoede van de progrock dertig jaar overleefd. Sinds ze voor het eerst de krachten hebben gebundeld, hebben fellow eclectici en voormannen Thymme Jones en Jeff Libersher alweer het onvermijdelijke recht in het gezicht gekeken en een nieuwe set songs gekneed die even onderzoekend en visceraal zijn als alles wat ze in de loop van hun bestaan hebben uitgebracht.

De albumtitel en het evocatieve artwork van Libersher suggereren een doorbrengen van de tijd tot het doek valt, in het aanschijn van de dood. Maar muzikaal vertaald is dit eerder een spel driedimensionaal schaken tegen Magere Hein! De continue honger van de band bloedt doorheen de urgentie van de muziek. Zelfs op een achttiende schijf. “There’s still something to prove”, aldus Thymme Jones.

Paradoxaal genoeg is de sound van Cheer-Accident onmiddellijk identificeerbaar, maar nauwelijks definieerbaar. De muziek is een collage van complexe prog, weelderige pop en experimentele noise. De invloeden zijn al even divers: Pere Ubu, King Crimson, Can, Art Bears, vroege Genesis en Yes, en de meer barokke kant van The Beatles en The Beach Boys.

De epische opener Language Is presenteert de Cheer-Accident-sound als een microcosmos die constant transformeert en de luisteraar voortdurend ontwapent zonder agressief of aliënerend te klinken. Zo is er eerst een lieflijke pianoballad die geleidelijk gecompliceerd wordt door onthutste ritmes, vooraleer in het frenetieke uit te barsten. De spanning lost op in een dreinende en opgewonden ambiance die kort afdwaalt naar een jazzimprovisatie en samenhangt met een intense hoornfanfare, totdat alles uitmondt in een finale, statische uitbarsting.

Het levendige, dramatische Immanence laat de verleidelijke zang van Carmen Armillas horen. Het percussieve More And Less klinkt als de volksmuziek van een vreemde stam in combinatie met mathpop; het dissonante Lifetime Guarantee lijkt wel ontstaan uit een botsing tussen rockhymne en Zappa-escapades. Wishful Breathing is een elaboratie van Beatles-psychedelica, terwijl Falling World de band uithoest op met prikkeldraad getande oevers.

De songs van Cheer-Accident geven geen antwoorden, maar roepen vragen op. Jones: “’Putting Off Death’ is een vraag die op een antwoord wacht. Het vereist een publiek dat interactief reageert. Hun oren en geesten zijn nodig om het verhaal van de plaat te vervolledigen.”