Charlotte Adigéry & Bolis Pupul - Topical Dancer
Deewee
Even toch met namen gooien. Want het Gentse duo is de derde act die ooit haar ding mocht doen voor de BBC Show 'Later … With Jools Holland' en haalde met het volwaardige debuut ‘Topical Dancer’ afgelopen lente lijstjes in Pitchfork, NME, LA Times en andere kleinschalige muziekplatformpjes. Dus schuiven we het album met plezier ook nog een keer onder uw neus.
Die populariteit heeft ook een reden. Het op Soulwax' platenlabel DEEWEE uitgebrachte album heeft als uitgangspunt immers een maatschappijkritische boodschap te verspreiden via dansmuziek. En dat is een zeldzaam fenomeen. Want het vereist diepgang, inzicht en ballen om achter beatmuziek topics als racisme, multiculturalisme, feminisme of seksueel misbruik te steken. Zware onderwerpen die zelfs uit het eigen leven van Charlotte Adigéry & Bolis Pupul gegrepen blijken.
Hoe haal je die maatschappelijke topics dan naar voren? Juist ja, op de manier die Scanner vroeger al verzinde: met flarden van gesprekken, telefoontjes of radioboodschappen. “Hallo, met Charlotte hier”, opent dit album, uitgesproken op tientallen manieren en momenten via de deurbellen van een building in Gent – aldus het leven in de straat in introtrack Bel Deewee. Bolis Pupul aka Boris Zeebroek (zoon van …) die we samen met zus Sarah Yu al in het gekscherende Hong Kong Dong tegen het lijf liepen, weet duidelijk hoe subtiele humor in muziek te verweven. Je krijgt songtitels als Haha, Ceci N’est Pas Un Cliché of Making Sense Stop die gevuld worden met respectievelijk enkel gelach, een reeks muzikale clichés bij elkaar of een songtekst die meer en meer op de kop gaat staan. Maar het duo zet bij deze dus nog een pittige stap verder.
Op eerste single Blenda kregen we immers al volgende duidelijke sneer te slikken: “Go back to your country where you belong / Siri, can you tell me where I belong.” En daar hoef je geen softe shufflebeats of grappig scanderende stem onder te zetten. Dat is in feite bloedserieus en tot schaamte toe confronterend. En zo duwen Charlotte en Bolis in een muzikaal pretparkje van elektronische pulp de luisteraar voortdurend en keihard het deksel op de neus.
De message is in dit geval en naar ons gevoel dan ook sterker dan de music. Niets tegen de droge technotunes met percussie van het vijf minuten lange, neurotische en sterke It Hit Me. En ook helemaal niets tegen het minimalistisch gedruppel en de tribal basbeat in het experimenteel r&b-nummer Reappropriate met die hoge stem. Of tegen de zwaarder pompende wavebeats in Mantra. In ogenschijnlijke eenvoud goed voor voldoende variatie.
Het is in elk geval een formule die goed boert en Belgische acts naar het buitenland toe beroemd of berucht maakt: een punkattitude in dancemuziek. Denk maar aan The Subs, Nid & Sancy of Vive La Fête. En bij deze is er nog eentje om in het rijtje op te nemen. Met eigen woorden: “Don’t say: white people can’t dance”. Waarheid!