Charlie Risso - Alive
T3 Records
Eén voet in Genua, de andere in Londen. Om maar te zeggen dat de donkere, sfeervolle droompop van Charlie Risso internationale allures heeft. En dat hebben tal van filmproducers die haar graag inschakelden, ook goed begrepen. Met derde worp ‘Alive’ wilt de songwriter niet de live capaciteiten aan het brede luisterpubliek presenteren, maar wilt ze eerder tonen dat ze springlevend is en in de fleur van het artistieke kunnen. Geen live werk dus, maar wel tien intense ballades die (naar eigen zeggen) ruiken naar het werk van David Lynch.
Als partner in crime heeft Charlie Risso Hugo Race ter hand genomen, volwaardig Bad Seed ten tijde van Nick Caves demonische debuut ‘From Her To Eternity’. Die zorgt voor serieus wat extra duisternis voor en achter de coulissen en treedt ook één keer in het spotlicht met de melancholische man-vrouw-ballade The Wolf.
En dat duistere, folky kantje blendt prima met de lichthese en slepende stem van Risso, die in de hoge octaven soms een beetje doet denken aan wijlen Dolores O’ Riordan (Cranberries). Met een register dat binnen een halve draai van zoet en intiem kan omslaan in krachtig en gemeen(d). Waar digitale strijkers, gelaagde galmtapijten en tegelijkertijd ook akoestische, bluesy accenten prima onder gedijen. Of andere dingen, want je krijgt op deze erg diverse plaat zowel melodramatische akoestische ballades, pittige powersongs als filmische doezelmomenten.
En dat is misschien ook meteen de grootste kanttekening: de rode draad. Want die vinden wij namelijk niet echt. Soms denk je de drive beet te hebben, maar dan haalt een slepend, gitaar- of vioolmoment met veel bombastische arrangementen, maar weinig melodieuze kracht als The Bench de pit van deze plaat een tikkeltje onderuit. Of neem dan het korte A Good Track, een sterke, gebalde song die alweer bedolven wordt onder melancholisch vioolspel en psychedelische effecten.
Het lijkt wel of Charlie Risso de goede momenten en krachtige hoogtepunten op deze plaat wil verbergen. Absoluut gek. Wij raden je daarom aan om even te focussen op de desolate openingstrack, het duet The Wolf en het dramatische By The Lake, bloedmooi en fantastisch opbouwend vanuit vederlichte fonkels tot een tergend trage, late-night-bluesballade met streelzachte akoestische melodie. Maar ook met een onheilspellend zwaar ronkende basmelodie en meer en meer klagende vioolpartijen. Songs waar pakweg de balans goed zit en die je niet laten wensen dat je een hele dag in je bed blijft. Want één ding staat vast beste mensen: een kleine veertig minuten ‘Alive’ beleven weegt serieus zwaar door.