Chaos Shrine - Mirror Division
Erototox Decodings
Dat is nog eens een verrassing: via promotor Five Roses Press, die ons graag obscure, uitdagende muziek aanbiedt, krijgen we plotseling een duo werk op ons bord van Paul Beauchamp (boerenzoon uit North Carolina) en Italiaan Andrea Cauduro (die zijn masterthesis maakte over de gitaarmuziek van John Zorn). Dat zegt ons natuurlijk even weinig als u, maar het geeft wel een leuk beeld van diversiteit en het grensoverschrijdend muzikaal denken van Chaos Shrine.
Misschien eerst nog iets meer achtergrond. Beauchamp specialiseerde zich in minimalistische dronemuziek, afkomstig uit traditionele en onconventionele instrumenten, wat hem ondermeer bij Lydia Lunch, Johann Johannsson en Steve Stapleton van Nurse With Wound op de koffie bracht. Cauduro daarentegen is koning in hedendaagse experimentele muziek en scoorde al op festivals in Den Haag, Berlijn of Barcelona en graaft in zijn eentje al lange tijd in het voorhistorisch gebruik en ontstaan van de gitaar, die via loops en effecten in een vreemde vorm van rituele, duistere ambient uitmondt.
Stilaan krijg je een beeld van ‘Mirror Division’, een plaat die zes sonische belevenissen bevat, die stuk voor stuk ontstonden uit lange, afwisselende jamsessies, waarbij de ene geluiden en ritmes aanbrengt die vervolgens door de ander gemanipuleerd werden, dan weer door de ene verdraaid of bijgestuurd enzovoort enzoverder. Tot uiteindelijk uren afwisselend frutselen en knutselen in een soort van synthese uitmondde, waarin beide heren zich konden vinden.
En dat betekent dus ook dat de achtendertig minuten, die je krijgt, in feite onderdeel zijn van een sonisch experimentele belevenis die dagen heeft moeten duren, vol momenten van vallen en opstaan. Alleen al die wetenschap geeft dit werk van Chaos Shrine een extra dimensie. Of hoe de heren het op de Bandcamp-pagina zelf verwoorden: “Nothing is true – Everything is permitted.” En als je dat dan door de vakkundige masterhanden van Grammy-awarded James Plotkin laat gaan,…
Het toverwoord? Dub. Onaards diepe, warme baspulsen en uit diezelfde diepte opwellende echogeluiden. Dat combineer je met hoog sissende, galmende klanken. En over dat ontastbaar, bedwelmend geheel drapeer je een tapijt van onophoudelijk meanderende, lange gitaardrones. Zo krijg je een soort van buitenaardse, vierdimensionale en in het hoofd rondtollende, donkere ambientmuziek.
De ene keer gromt Chaos Shrine in een soort van downtempo droomrijk, de andere keer komen de industriële gitaardrones van Beauchamp meer aan de oppervlakte liggen en gaan de heren wat meer de noisetoer op. Of een derde keer krijg je een ronkend minimalisme van een slapende reus die elk moment wakker kan worden. Mysterieus. Sinister.
In elk geval kan je nooit echt de vinger leggen op wat er nu in feite gebeurt of wat je hoort. Onwezenlijk is allicht het meest toepasselijke woord. Als een soort van droom waarin je niet meer kan doen dan enkel maar ondergaan. Oh ja, op Harborym zou de trompetspeler Ramon Moro meedoen. Kan goed zijn, maar wij hebben in dit spokend fantoomnummer in elk geval geen bewijs van een trompet teruggevonden.