Chad Vangaalen - World's Most Stressed Out Gardener
Sub Pop Records
Net als op zowat alle muzikanten heeft het vorige jaar ook sporen nagelaten bij (en van) Chad VanGaalen. In de moestuin in zijn geval, maar zeker ook op deze plaat.
Naar eigen zeggen heeft dat voor Chad VanGaalen de meest lofi plaat uit zijn carrière opgeleverd. Niks zoeken naar de perfecte song, niks friemelen met microfoons of zich afvragen waar die moeten staan. Gewoon opnemen wat er in je opkomt, zonder franjes en de versgeplukte songs zo op plaat pleuren. In dit geval levert dat een album op met frisgroene songs, vreemde experimenten en heel wat field recordings, zij het dan opgenomen in eigen huis. Zoals de sanitaire buizen waaruit hij de xylofoons voor single Samurai Sword bouwde en die doen denken aan Look Out (You're Falling In Love Again) van Luna Twist (check de prachtige, door VanGaalen getekende videoclip hieronder), een kind dat iets brabbelt of de vogels in Golden Pear.
Wat is gebleven is het psychedelische sfeertje dat steeds weer over de muziek hangt. Vreemde achtergrondzang, kamerbrede reverb, het hoort er allemaal bij. En zoals steeds wordt dat dan aangevuld met weirde teksten. Of wat te denken van “There was a virtual drug lord / She had a mermaid skeleton”. Dan hoef je al niet ver te zoeken waar hij de inspiratie voor zijn al even vreemde tekeningen haalt.
Veranderd zijn de songs, die inderdaad minder afgerond, ruwer zijn dan we van hem gewend zijn, maar toch nog steeds bijzonder genietbaar. Ook opvallend zijn de instrumentals. Hij durft er altijd wel een paar in zijn platen te stoppen. Dit keer zijn het er drie. Het vreemde Flute Peace, dat is wat de titel zegt dat het is – oorspronkelijk zou heel de plaat rond fluit draaien, maar dit is het enige restant ervan – Plant Music (Satie met oosterse mistslierten erdoorheen) en Earth From A Distance: bizarre, kriebelende, maar op één of andere manier toch rustgevende ambient,
Wij zijn weg van Nothing Is Strange, dat getypeerd wordt door het klopperdeklopritme (dat weliswaar geleidelijkaan verdwijnt), gecombineerd met Spaanse gitaar en de onderwaterzang, die VanGaalen typeert. Ook zijn we weg van de psychedelische ruimtegeluiden in Inner Fire, die zo lijken weggeknipt uit een sci-fi-film uit de seventies. Het zorgt voor een beetje een afstandelijk gevoel, maar dat is gewoon eigen aan alle muziek van deze man, al geven we toe dat dit een erg persoonlijk gevoel is. Misschien ziet u dat weer helemaal anders.
En net dat maakt Chad VanGaalen zo spannend: je kan er alle kanten mee uit. Nu eens klinkt hij als Stephen Malkmus op te veel suiker(biet?) (Nightmare Scenario), dan weer lijkt hij plots alle barricades weg te nemen en blijf je met een soort ballade (Where Is It All Going?) achter. Wij zijn er gek op, elke keer weer.
Het mag dan een slecht jaar geweest zijn voor tuinier Chad VanGaalen, voor de songschrijver en muzikant was het er eentje om duimen en vingers bij af te likken.