Cassandra Jenkins - My Light, My Destroyer

Dead Oceans

Na de opnames van ‘An Overview On Phenomenal Nature’ was Cassandra Jenkins klaar met de eindeloze cyclus van opnames - touren - schrijven/ -opnames - …, maar de ontvangst van die plaat was zo hartelijk (ook bij ons) dat ze de blik richtte op de oneindigheid en toch weer een plaat maakte.

En de inspiratie kwam langs vele kanten binnen. In de eerste plaats via haar mama, een altijd nieuwsgierig gebleven wetenschapsleraar, maar ook via David Bowies laatste album ‘Blackstar’, auteurs als Anne Carson, Maggie Nelson, Rebecca Solnit en wijlen David Berman. Maar bovenal vond Cassandra Jenkins inspiratie in de wereld om zich heen.

En dan waren er nog de vele bevriende muzikanten die langskwamen: El Kempner van Palehound, Meg Duffy van Hand Habits, Isaac Eiger (voorheen van Strange Ranger), Katie Von Schleicher, Zoë Brecher (Hushpuppy), Daniel McDowell (Amen Dunes), producer en instrumentalist Josh Kaufman (die er ook al bij was bij ‘An Overview’), producer Stephanie Marziano (Hayley Williams, Bartees Strange), en Jenkins' vriend, regisseur-acteur-journalist Hailey Benton Gates. Zij maakten van deze plaat een groepsgebeuren, wat helemaal anders was dan hoe de vorige tot stand kwam.

Tot zover het goede nieuws, want ondanks alles was ‘My Light, My Destroyer’ geen gemakkelijke bevalling. De plaat was er bijna zelfs niet gekomen. Een eerste versie werd door Jenkins zelf helemaal afgebrand en van de as uit opnieuw gemaakt samen met producer, geluidstechnicus en mixer Andrew Lappin (L'Rain, Slauson Malone 1). Het is bijna niet te geloven als je het resultaat hoort. Alles klinkt zo perfect op zijn plaats dat je zou denken dat de plaat heel organisch is gegroeid, gebaseerd op al wat Jenkins deed op de twee vorige albums. Alle kleuren van het muzikaal palet zitten er in: de door haar gitaar aangedreven indierock, een beetje new age, een stukje gesofisticeerde pop en jazz, allemaal in perfecte symbiose met elkaar.

Songs als het knarsende Petco en het meer new age-popnummer Delphinium Blue raken maar niet grijs gedraaid. En het is heerlijk om knipogen te ontdekken naar Jef Bezos, die William Shatner (Captain Kirk himself) in 2021 trakteerde op een ruimtereis (in Aurora, IL) of Sysyphus (in het met zachte blazers doorspekte Only One). Die laatste song lijkt te gaan over het Grounhog Day-effect, waarmee Jenkins te maken kreeg: het vastzitten in een schijnbaar oneindige cyclus.

Heel mooi is ook het muzikale middelpunt van de plaat Betelgeuse, waarop we getuige zijn van een nachtelijk gesprek tussen Jenkins en haar moeder Sandra. Het is amper een song te noemen, al horen we piano en twee gedempte hoorns, maar het zegt veel over de inspiratie voor deze plaat en het loopt heel mooi over in Omakase, de song waaraan de plaat de titel ontleent.

“Omakase” is Japans en betekent zoveel als “ik leg het in jouw handen". Dat deed Jenkins nu met het derde album. Het is nu aan jou, luisteraar.