caroline - caroline 2
Rough Trade
"The first record was a compilation, but this one is a declaration," zegt Jasper Llewellyn. "It's more intentional," voegt Mike O'Malley daaraan toe. Zo staat er te lezen in de bio. Maar is dat dan een goede zaak?
Laat die conclusie nog even wachten. Wat we wel weten is dat opener Total Euphoria je meteen koud pakt. Twee gitaarlijnen, die nergens op elkaar afgestemd lijken, dwars door elkaar heen lopen, en aangevuld worden met een drumpartij, die al even koppig een eigen weg uit gaat. Alleen de stemmen lijken zich ergens tussen al dat geweld in te willen passen. Ook de blazers liggen dan nog eens dwars. En toch valt alles op één of andere manier op zijn plaats. Voilà, Caroline zoals we Caroline kennen: origineel, ongeremd, grenzeloos, eigenzinnig, bijna kakofonisch zelfs, maar vooral heel erg gevat.
Ze waren al met zijn achten en haalden er nu ook nog eens die andere Caroline bij. Want op eerste single Tell Me I Never Knew That doet Caroline Polachek meer dan zomaar een duit in het zakje. Ze schreef ook delen van het nummer en stak heel veel tijd – zes uur, naar verluidt – in het opnemen van de vocalen. Het resultaat mag er zijn.
De aansluiting met het debuut wordt onder meer gemaakt met When I Get Home dat excelleert in minimalisme, soms bijna nonsensicaal (“Tem tem tem...”) is, de samenzang, de blazers. Opnieuw word je langs alle kanten bestookt. De vocoder wordt ingeschakeld, als om te bewijzen dat Caroline ook daar niet voor terugschrikt. Die vocoder komt ook terug in U R UR ONLY ACHING, dat weer eens getuigt van de onweerstaanbare originaliteit en ongeremdheid, die van deze band uitgaat. Het kan dus nog, zelfs in 2025.
Het Gregoriaans gezang-gevoel komt terug in Coldplay Cover, maar uiteindelijk wordt het een rijker ingevuld nummer met gitaar. Ergens halverwege bloedt het even dood, maar krijgt dan toch weer nieuw leven ingeblazen. De tekst lijkt nietszeggend – zat daar de verwijzing naar Coldplay in? – maar is dat waarschijnlijk niet. Al kunnen wij ons in de verste verte niks voorstellen bij: “You got / You never really asked”. Maar wat zou het uiteindelijk?
Als die eerste plaat al een toevalstreffer was, dan hebben ze het gevoel, dat daarmee gepaard ging, toch tot op het bot uitgepuurd op deze plaat. De verschillen zijn ook weer niet zo groot, de parallellen duidelijk te trekken. Maar als je dan op een goudader gestoten bent, waarom zou je die dan niet ontginnen? Als kanttekening zouden wij daar dan toch bij willen vermelden dat je wel moet oppassen om niet te diep te graven. Want Two Riders Down is wat ons betreft eerder op het randje.
'Caroline 2' is een boeiend vervolg op het debuut, waarbij wij ons steeds meer afvragen waar dit project zal eindigen. Maar tot zolang kunnen we hier weer mee verder.