Carm - Carm

37d03d

CJ Camerieri ken je misschien als trompettist voor Taylor Swift, Paul Simon, The National, Belle and Sebastian, Sufjan Stevens en veel meer. Dat leverde hem een goedgevuld adresboekje op. En toen in het voorbije jaar het kruim van de indie niet veel om handen had, was het blijkbaar tijd voor enkele vriendendiensten.

En zo leest de lijst medewerkingen op de debuutplaat van Carm (uit op 37d03d, het label van Aaron en Bryce Dessner en Justin Vernon) als de namen in het pantheon van de muziek: Sufjan Stevens, Justin Vernon, Shara Nova (My Brightest Diamond), Georgia Hubley en Ira Kaplan van Yo La Tengo, Lupin (Jake Luppen van Hippo Campus), Cliff Rhymes, Benson Ramsey, Mouse on Mars, Francis Starlite, Jake Hanson, Mike Boschen, Chris Bierden, Mark McGee, Amati, Joe Westerlund, Dustin Zahn, Alex Nutter, Trever Hagen, Nick Camerieri, Hideaki Aomori, Mick Rossi, Bryan Nichols, Rob Moose en Gabe Cabezas.

De twee eerste dienen als boeksteunen voor de plaat. Op opener Song Of Trouble leent Sufjan Stevens zijn stem. Het is dan ook een typisch Sufjan Stevens-nummer: vriendelijk en zacht met Stevens’ troostende, voorzichtige zang in perfecte balans met het koper van Camerieri en de warme toetsen van Francis Farewell Starlite. Justin Vernon zingt dan weer in het slotnummer Land, een gelijkaardige, zij het iets meer experimentele song met dezelfde pianosample als de opener, die je al kan kennen van de singleversie.

Soft Night trekt de lijn van de opener aanvankelijk nog door. Het woordje “experimenteel” viel al een keer en dat is toepasselijk op nogal wat songs op dit geweldige album waarop Camerieri de trompet en de hoorn de hoofdrol geeft die doorgaans is weggelegd voor de zanger. Het contrast tussen de warme lippen van de speler en het koude metaal loopt als een rode draad door de plaat waarin moderne, maar kille elektronica en het klassieke warme koper elkaar perfect in balans houden.

Soms lijkt het ook alsof je de omgeving hoort. In Nowhere bijvoorbeeld lijk je de nabijgelegen highway te horen en de boten op de Mississippi. De studio van producer Ryan Olson (Poliça) waar deze plaat werd opgenomen, ligt dan ook tussen beide in. In After Hours hoor je dan weer de bendes die ’s nachts de buurt rond de voormalige verffabriek onveilig maken.

Hoe verder de plaat vordert, hoe meer plaats voor experiment. Invisible Walls is een beangstigende trip door de achterbuurten van Noord Minneapolis, Scarcely Out, met Mouse On Mars, neigt naar freejazz en Slantwise (met Justin Vernin op OP-1 synthesizer) roept een trance op met repetitieve klanken en bezwerende bas.

Carmieri wou een album maken zoals zijn notoire helden Louis Armstrong, Miles Davis en Clifford Brownze vandaag zouden gemaakt hebben. Hij maakte er alvast eentje dat alle genres overstijgt en met een geheel eigen stem. Een album dat klinkt als een verfrissende bries in het soms saaie aanbod aan hedendaagse muziek. Ayco Duyster en Eppo Janssen zijn al fan. En jij?