Carlton Melton - Mind Minerals
Agitated Records
Mixtapes, gelimiteerde platen, rare live opnamen,… het Californische trio Carlton Melton houdt ervan de stevige schare undergroundfans te verwennen. Maar af en toe moet het psychedelische gezelschap ook de vleugels uitslaan. Zesde studioplaat 'Mind Minerals' zoekt een synthese tussen de instrumentale gitaarexploten van de heren die zowel post-, psychedelisch als kraut en minimaal durven klinken.
Want dat is natuurlijk de grote troef van de heren: de hybride mishmash van zweverige dronegitaar, gestage cadansriffs, gelaagde synthesizer en solerend snaarwerk is dermate genre-overschrijdend, dat de doorsnee recensent er grijze haren van krijgt. Maar toch.
‘Mind Generals’ opent met een fraaie intro van ruis en vage kerkklokken, waarvan de melodie na dertig seconden wordt overgenomen door een stevige gitaarriff. Een doomplaat had niet beter kunnen openen. En dan gooien de jongens het richting traag wentelende psychedelica met vol ronkende gitaren en hoge synthesizersolo’s: een stevige brok expliciet gitaarwerk dat in zijn minimale cadans toch een permanent organische beweging krijgt. Vurig, stevig, rockend.
Helaas neemt het vuurwerk al spoedig af. Carlton Melton besteedt heel het middenstuk van dit album aan zware doezeldrones met diep ronkende basbewegingen, eventueel voorzien van een bonkende tribaldrum. Kosmisch? Het zal wel. Snow Moon houdt wel tien minuten vast aan dit ambientminimalisme. Of wat dan met het diep bonkend geklop, de holle gitaarnoten en diep zinderende echo’s van Climbing The Ladder? Een stevige kater heeft hetzelfde effect.
Maar er is tegelijkertijd een soort van permanente broeierigheid. Die onderhuidse beweging, die doorheen de dik wollen, langzaam wentelende geluidscreaties ligt. Een soort van permanente herhaling, een mantra voor de gitaarfetisjist, trance verwikkeld in een pittige wall of sound, maar dan onderdrukt, minimaal en puur op sfeer gericht.
En dan mag bij track elf eindelijk de bom opnieuw barsten en gaat de lang onderdrukte gitaar opnieuw scheuren en scheren, begeleid door expliciet drumwerk. Zonder voor een echte extase te zorgen, schenkt Carlton Melton aan het einde van dit album een fraaie aha-erlebnis.
Laat het dus duidelijk zijn: dit is een bizar, eigenwijs stukje sferische gitaarmuziek. Voor echte liefde was misschien iets meer pit welkom geweest. Aan de andere kant : te weten dat elke plaat weer anders is, liveshows van Carlton Melton alle richtingen uit durven gaan en de creativiteit van dit trio nog lang niet uitgeblust is, geeft voldoende troeven om stevig geprikkeld te worden.