Car Seat Headrest - Teens Of Denial

Rise

Het was geen liefde op het eerste gezicht tussen ons en ‘Teens Of Denial’, die nieuwe van Car Seat Headrest. Wie over weinig geduld beschikt, zou misschien te snel kunnen afhaken en besluiten dat het om het zoveelste punkbandje gaat. Niets is minder waar.

Toegegeven, wij werden ook niet bepaald weggeblazen door Fill In The Blank, dat inderdaad klinkt als het begin van een album van een zoveelste doorsnee punkbandje. En Vincent kon gerust een minuut of twee korter, want die intro is ontiegelijk lang. De ommekeer komt er met de blazers in Vincent – hoor de ambitie die daarin schuilt! – en vanaf Destroyed By Hippie Powers (geweldige titel en een even geweldige song!) zijn we helemaal mee.  

Car Seat Headrest is een project dat al een tijdje aan het rijpen is. En toch is frontman Will Toledo nog altijd maar drieëntwintig. Ondanks zijn prille leeftijd heeft Toledo al dertien platen op zijn naam staan, de eerste elf gedropt op Bandcamp, de twaalfde was een compilatie (‘Teens Of Style’) van al wat daarvoor kwam. En pas nu was de tijd dus rijp om een echte plaat te maken en een band rond zich te verzamelen: het resultaat heet ‘Teens Of Denial’ en verraadt ambitie.

Ambitie in thema en in songlengte. Cosmic Hero bijvoorbeeld is een donkere lap muziek van achtenhalve minuut waarin onomwonden  gezongen wordt over de dood en het pijnlijke thema liefde. Wat moet een mens doen? Zichzelf openstellen met het risico gekwetst te worden of eenzaam en alleen eindigen? Of wat met The Ballad Of The Costa Concordia? Een nummer dat er elfenhalve minuut over doet en nog niet verveelt en het ook nog eens aandurft om lichtjes te refereren aan White Flag van Dido.

Hoe dieper we ons in de plaat ingraven, hoe meer we gewoon een jongen van drieëntwintig horen die worstelt met het leven, maar wel eens zou kunnen uitgroeien tot de stem van een generatie als hij de schijnwerpers op zich gericht krijgt. In de heerlijke song Not What I Needed zingt Will: “I have nothing but questions.” Hier is de jonge twintiger aan het woord die doelloos probeert uit te vogelen hoe zijn leven er zou moeten uitzien, terwijl de volwassenen aan wie hij raad vraagt allemaal zeggen dat het allemaal wel goed komt. Maar uiteindelijk laten ze hem daarmee evenzeer aan zijn lot over.

Begon ‘Teens Of Denial’ nog als een punkplaat, dan ondergaat ze een metamorfose tegen - even ademhalen - (Joe Gets Kicked Out of School For Using) Drugs with Friends (But Says This Isn’t a Problem), de betere kampvuursong met een refrein dat nu al geschreven is voor scoutskampen tot in de eeuwigheid. Wie niet goed luistert, zou in Joe Get’s Kicked Out een promosong voor druggebruik kunnen horen, want het meezingbare refrein luidt: “Drugs are better with friends”, maar dan ga je wel voorbij aan de openingsregel: “I get to know myself every weekend / and I’m weak.”

Nog straffer is Drunk Drivers / Killer Whaves waarin hij letterlijk zingt: “Drunk drivers, drunk drivers / that’s not a good thing.” Het lijkt een evident standpunt, maar Will Toledo is wel de eerste die er op zijn drieëntwintigste een nummer en een statement van maakt.

Een meesterwerk is ‘Teens Of Denial’ nog niet, maar iets zegt ons wel dat we Car Seat Headrest in ons eindejaarslijstje zullen terugzien. We zijn blij dat de band eindelijk een echte doorstart heeft gemaakt, eindelijk een band is en zowel in songs als in frontman toont de potentie te hebben om nog door te kunnen groeien.