Canshaker Pi - Naughty Naughty Violence
Excelsior Recordings
Goede band hoor, het nog altijd tamelijk jonge Canshaker Pi. Zijn ze in de Verenigde Staten inmiddels ook achter, want de Amsterdammers waren er eerder dit jaar te gast op het presigieuze SXSW in Austin. Dat was een showcase die volgde op een vroegere blikvanger; een ware Amerikaanse indierockmessias die als producer achter de knoppen zat ten tijde van het eerste album in 2016. Naar verluidt, speelde het viertal de Texaanse pannen van het dak. Op eigen kracht. Want de juist verschenen opvolger 'Naughty Naughty Violence' is nog een pak beter dan het debuut.
De moeilijke tweede. Het is evenzeer een mythisch begrip als een uitgemolken cliché onder muziekcritici. Gelukkig trekken de meeste bands zich er doorgaans niet zo veel van aan. Ze halen de schouders op, verkneukelen zich over het feit dat ze weer mogen en betitelen hun single dan doodgemoedereerd en droogkomisch Put A Record Out. Hoeven niet zo nodig met een ‘rijper geluid’ op de proppen te komen.
Canshaker Pi dus, dat met haar tweede worp evenwel op vernuftige wijze een vervolg geeft aan een sterk debuut. De truc? Een getrouwe kopie opnemen die simpelweg net wat feller, pakkender en avontuurlijker klinkt dan de voorganger. Raggen zullen ze, voor eens en altijd. Ditmaal zonder enige hulp van Stephen Malkmus; zo, het hoge woord is eruit.
Trouwens, het grootste deel van 'Naughty Naughty Violence' was al geschreven voor het eerste album überhaupt werd uitgegeven. Het liedje Indie Academy, samen met opener Pressure From Above in potentie de grootste radiohit, vind je zelfs al terug op een oude demo van zijproject Personal Trainer. Het is frontman Willem Smit op zijn best: tongue in cheek teksten, fabuleus melige gitaarlicks en een geweldige strot die tijdens het refrein met gemak Alex Turner evenaart, maar dan zonde Britse tongval.
Wat 'Naughty Naughty Violence' bovenal kenmerkt is het gegeven dat de mosterd nog immer uit vele hoeken van de indie wordt gehaald zonder dat het al te opzichtig klinkt. Natuurlijk is de alternatieve collegerock uit de jaren negentig van Pavement (ook in de gedaante van Spiral Stairs, met wie de band op tournee was) nog altijd een voor de hand liggende referentie. Net als die andere mentoren van Scram C Baby. Maar even goed komt het sterk op postpunk geënte If Kelly Doesn’t, Then Who Will? tussendoor voorbij – had zo van Ought kunnen zijn. Enkele noisy songs van krap zestig seconden passeren de revue, dat is altijd leuk, en zo komt de plaat al in vijfendertig minuten na twaalf nummers met prettige horten en stoten tot een eind.
Canshaker Pi heeft de stijgende lijn te pakken en klinkt op plaat bijna net zo leuk als op het podium. 'Naughty Naughty Violence' is een laconiek en ondeugend album (met slinkse verwijzingen naar Carry Slee en Gino Vannelli) waar plezier en bravoure van afspatten.