Can - The Singles

Pias Records

Aan de legendarische groep Can zijn groepen als Radiohead en Sonic Youth onmiskenbaar schatplichtig. Wie nog nooit van hen zou gehoord hebben, kan met deze compilatie de basis vormen.

Na de aanzienlijke boxset 'Lost Tapes' en na het schielijke overlijden van drummer Jaki Liebezeit leek de tijd rijp voor een singlescompilatie. Bovendien mogen de groepsleden vijftig kaarsjes uitblazen. Komt daar nog bij dat de release een prima voorafje is voor de biografie van de groep ('All Gates Open'), die in de lente van 2018 moet verschijnen en naast een biografie ook nog illustraties, interviews en meer zal bevatten.

Op deze tracklist staan de "hits" naast wat meer obscuur materiaal, waaronder een zeldzame (opvallend poppy) opname van Turtles Have Short Legs, afkomstig uit de sessies voor het 'Tago Mago'-album. Zo wordt ook de trouwe muziekfan, die al één en ander van Can in de platenkast heeft zitten, toch gedwongen om het album aan te schaffen. Maar deze slimme selectie moet in de eerste plaats de toegankelijkheid van de muziek van de Duitse krautrockgroep bevorderen.

Zoals de titel al aangeeft, verzamelt de release voor het eerst de singles van Can. Een paradox, want als het de groep aan één ding ontbrak, dan waren het wel "hits" of "singles". Het is Can nooit te doen geweest om te scoren. Dat de groep zich liet leiden door bijzondere technieken zoals knip- en plakwerk, is één element; veel belangrijker was dat Can ook op zoek ging naar minder conventionele geluiden en daarbij de elektronica en de wereldmuziek verkende.

Can verzette muzikale bakens door improvisatie te conventionaliseren. Net als geestesgenoten The Velvet Underground stonden de Duitsers immers voor dwarsheid en rebellie. Dat komt op deze singlescompilatie wonderwel tot uitdrukking. Vooral het vroege werk, met albums als 'Tago Mago' en 'Ege Bamyasi', kan ook nu nog op grote waardering rekenen.

Beïnvloed door klassiek (Stockhausen, Ligeti), maar ook door baanbrekers als Jimi Hendrix en Frank Zappa, liet Can steevast horen hoe ze de lak hadden aan wat het publiek van hen verwachtte. Ze deden gewoon hun zin, wat niet zelden bijzonder songmateriaal opleverde.

Opener Soul Desert zet de hypnotiserende toon. Omdat het zo kort is en sexy klinkt, wordt de muziekfan in de wereld van Can meegetrokken. Opvallend toegankelijk is ook het jazzy waltzende She Brings The Rain. Het klinkt dromerig en brengt de nadagen van The Doors in herinnering. Er staan natuurlijk een handvol moderne classics op zoals bijvoorbeeld Halleluwah of Spoon, waarmee duidelijk wordt hoe geniaal die ritmesectie en het experiment van de band wel kon zijn. Of Shikako Maru Ten, exotische titel en dito sound. Let vooral op de percussie en de heerlijke, in elkaar vervloeiende ritmes.

Met drieëntwintig tracks is dit een aardig overzicht van de carrière van de band. Goed ook dat men bij de selectie niet enkel het vroegste werk aanhaalt, maar ook de wat minder bekende zijpaden zoals Cascade Waltz aanstipt. Het zijn vornamelijk edits, die werden gehandhaafd. Voor een stukje valt de tegendraadsheid van de groep door deze trendy stroomlijning weg. Een track als Future Days wordt hier tot een derde van de oorspronkelijke lengte bijgetrimd.

Maar dan nog is het heerlijk grasduinen in deze fijne compilatie. De oorspronkelijke geest van de groep (en de albums waarop de nummers oorspronkelijk figureerden) is misschien een beetje onrecht aangedaan, maar de compilatie is wel zo samengesteld dat het naar de albums van Can doet grijpen. En dat is lovenswaardig.