Cameron Avery - Ripe Dreams, Pipe Dreams

Anti Records

Cameron Avery, bassist bij Tame Impala, maakte met 'Ripe Dreams, Pipe Dreams' een droom van een debuut. Dit zijn immers niet alleen rijpe, volwassen songs, ze zijn ook nog eens van een unieke stem en bijzondere arrangementen voorzien. 

Ripe Dreams, Pipe Dreams

Meer nog: het is Cameron Avery's stem die in sterke mate dit debuut bepaalt. Ze doet af en toe denken aan de te vroeg overleden Jeff Buckley, maar ook de flexibele wendbaarheid van Morrissey en het popgevoel van een Ed Harcourt zijn referenties.

Al van bij de korte, maar uiterst doeltreffende opener A Time And Place wordt de luisteraar meteen ingepakt. Een akoestische gitaar speelt wat dromerige akkoorden, waarna Avery jazzy croonend mijmert over het voortvlieden van de tijd. De filmische intro lijkt zo uit een soundtrack weggelopen te zijn.

In Do You Know Me By Heart is het alweer één en al sentiment en drama, vooral omwille van de onverwachte, vocale wendingen. Avery is een vocale acrobaat die zijn unieke stem rond prachtige, op het gevoel inwerkende songs wikkelt.

Eén van de trekkers van het album is het donkere Dance With Me. Hamerende drums en assertieve zang, begeleid door sfeervol en dreigend gitaarwerk, maken dit tot een hoogtepunt. Een memorabele melodie waarmee Avery heel even knikt naar de groten (Brel, Cave, Walker, Waits,...)

Dat hij een oor heeft voor melodie en harmonie wordt ook in Wasted On Fidelity duidelijk. Die song zou zo passen in het songboek van Ed Harcourt, met wie Avery een voorliefde deelt voor beknopte, romantische songs met weerhaken.

Mooi is ook Big Town Girl, een soulvolle ode aan Jane die ergens in zijn brein rondzwerft. Avery is duidelijk een volbloed romanticus. Maar het materiaal blijft wel organisch en niet te glad geproduceerd.

Verlangen en verlies zijn belangrijke thema's in de beknopte songs (het lossere, fragmentarische The Cry Of Captain Hollywood) en catchy pareltjes zoals Disposable. In het drukke, nerveuze en chaotische Watch Me Take It Away doet Avery onmiskenbaar denken aan Tom Waits, qua ritmiek, onverwachte zijsporen en vitale, dansbare energie. “I ain't got time for your perversions / I spend my time transcribing versions of the truth”, zo luidt het.

En dan is er nog de naar grandeur verwijzende finale waarin vooral An Ever Jarring Moment erboven uitsteekt. Alweer omwille van die vocals, maar vooral ook omdat hij risico's durft te nemen en verrast. “I wanted to make something that sounded like the old records I love", verklaart hij en dat is net wat hij doet.

Van harte aan te bevelen voor muziekfans die houden van jazzy, croonende pop noir en donkere romantiek.

20 april 2017
Philippe De Cleen