Calexico - Seasonal Shift

City Slang

Hoeveel goede kerstsongs kent u eigenlijk? Weinig, he. Gelukkig vroegen we u niet naar het aantal goede kerstalbums…

De advent is nooit onze favoriete tijd van het jaar geweest. De echte betekenis van kerstmis raakte al lang ondergesneeuwd door het kapitalisme met maar één doel: ons recht naar de winkels te laten glijden in plaats van naar het feest van de terugkeer van het licht. En zelfs dat hoeft tegenwoordig niet meer. Vanachter de pc doen we tegenwoordig de inkopen wel.

Eén voordeel heeft dat online shoppen wel: je wordt niet meer om de oren geslagen met kerstmuzak uit brakke luidsprekers in naar warme wafels en Glühwein stinkende winkelstraten of claustrofobie opwekkende shoppingcentra. Want eerlijk: hoeveel echt goede kerstsongs kent u nu?

The Pogues maakten er ooit een schoontje samen met Kirsty MacColl, If We Make It Through December in de versie van Phoebe Bridgers kan ons ook bekoren en zelfs Happy Xmas (War Is Over) van de betreurde John Lennon willen we nog opnemen in dat lijstje, al is die al op het randje. “En Last Christmas van Wham! dan?” horen we u vragen. Sorry, dat kunnen we niet meer horen sinds rosse Christel ons dumpte op de oudejaarsfuif van 1985.

Maar kijk! Dit jaar zouden de helden van Calexico voor een smaakvolle muzikale ondersteuning van onze eenzame kerst zorgen met ’Seasonal Shift’, een plaat die overigens werd aangekondigd als meer dan een kerstplaat. Het zou eerder een multicultureel muzikaal feest worden die deze periode van het jaar viert. Een plaat vol reflectie, ceremonie en herkenning van het voorbije jaar met zijn ups en downs.

Eerste single (en albumopener) Hear The Bells beloofde alvast veel goeds. Deze originele, maar vintage klinkende Calexico-song heeft alles wat de band zo geweldig maakt: die mooie stem van Burns, de Mexicaans aandoende trompetten, een naar de woestijn ruikende lapsteel en  - voor de gelegenheid - weids uitwaaierende strijkers.

De cover van Tom Petty’s X-mas All Over Again klinkt in Calexico’s versie extra feestelijk en we waren al klaar om de champagnekurken te laten knallen: eindelijk eens een goede goede kerstplaat! Maar dan vallen de kinderen binnen op het feest met het oude Mexicaanse kinderliedje Mi Burrito Sabanero. Weg sfeer. “Toekie toekie toekie toe toe?" Nee, gracias.

Eens de jongelui buitengewerkt, valt Bombino binnen en is het feest weer aan de volwassenen. De Afrikaanse invloeden in dit nummer mengen zich als een heerlijke cocktail met de Tex-Mexgeluiden. Waar is tante Julia met haar zware borsten? Wij willen dansen! Desnoods een slow onder de maretak tijdens de heerlijk zoete titeltrack, gevolgd door een walsje op Season’s Domain.

De cover van Lennon en Ono’s reeds aangehaalde nummer voegt dan weer geen meerwaarde toe, ondanks de lapsteel. Maar niet getreurd, Glory’s Hope, de enige instrumental van de plaat, zorgt opnieuw voor de juiste sfeer. Geen opgeklopt gedoe, maar intimistisch en overpeinzend. Zoals het hoort aan het eind van een jaar als dit.

En wat te zeggen van de nummers waarin op het Spaans of Portugees wordt overgeschakeld? Wel, zij zorgen voor het hoogtepunt en de dieptepunten op de plaat. Als we dachten dat we met dat eerder genoemde kinderliedje de bodem bereikten, luister dan eens naar Sonoran Snoball. Of beter: luister niet. Daartegenover staat het fadonummerTanta Tristeza, gezongen door Gisela João. Zelfs al begrijpen we de doorleefde tekst niet, toch doet dit ons nog meer hunkeren naar extra knuffelcontacten.

Burns en Convertino hebben een kerstplaat gemaakt die de middelmaat ver overstijgt, maar hadden zich beter beperkt tot een nummer of negen. Zeker de afsluiter, een herneming van het verdomde kindernummer met wensen in vele talen had echt niet gehoeven. Eén voordeel: we weten al op welke momenten we eens van de dis naar de wc zullen vluchten op kerstavond. En hierna? Dan luisteren we zoals elk jaar naar 'El Noi De La Mare' van Zefiro Torna. Moet u ook eens proberen.