Calexico - El Mirador
City Slang
“De optredens zijn altijd een feest”, was het doorslaggevende argument van DV uit H om ons voor de eerste keer naar een optreden van deze band mee te tronen voor een initiatie in de wondere wereld van Calexico. ‘El Mirador’ is alweer het tiende studioalbum (als we even de samenwerkingen met Iron & Wine en de "kerstplaat" niet meerekenen). En ze vinden met deze plaat de lichtheid terug na de verstikkende pandemie die de wereld geruime tijd in de greep hield.
Joey Burns en John Convertino, de spil van Calexico, spelen al meer dan dertig jaar samen, onder andere met Howe Gelb in die andere grote americana-band uit Tucson, Arizona, te weten Giant Sand. De voorbije jaren verkenden ze verschillende stijlen en zetten al die invloeden - van jazz en Americana tot zuiderse Latinvibes - naar eigen hand, waarbij het hoge feestgehalte naast de nodige introspectie niet uit het oog verloren werd. En toen kwam die - u weet er vast van mee te spreken - lockdown als een donderslag bij heldere hemel. Reddende engel in deze draagt de naam Sergio Mendoza, al geruime tijd lid van de band. Hij heeft een homestudio in Tucson, Arizona en tijdens de zomer van 2021 wordt dit de plek van waaruit Calexico terug licht ziet door de grimmige mist die corona verspreid heeft. Droefheid en melancholie worden omgebogen in positieve gedachten en inclusiviteit.
We worden al meteen in de juiste sfeer gebracht met opener en titeltrack El Mirador. De blazerssectie en een bezwerende baslijn nemen ons mee op een atmosferisch sixties mambo-avontuur. Midden-Oosterse strijkers laten ons in eigen zweet sudderen, terwijl de vocalen in het Spaans en Engels organisch tot één geheel versmelten. De zoetgevooisde stem van de Guatemalteekse singer-songwriter Gaby Moreno verweeft zich innig met de leadzang van Joey Burns in deze filmische roadtrip van de poor lonesome cowboy door de woestijn met “el mirador” (de uitkijktoren) als baken. “Listen for the beacon / Calling you back / That buzzing in your corazón”, klinkt het bezwerend.
Gaby Moreno werkte vroeger al met de band ten tijde van ‘Edge Of The Sun’ (2015), maar ze is niet de enige gast die bij herhaling opduikt in het Calexico-universum. Zo gaat ondertussen zowat vast bandlid Jairo Zavala aka. Depedro vocaal aan de haal met Cumbia Peninsula, een complexe ritmiek die elementen van Spaanse en Afrikaanse muziek, die door slaven werd meegebracht naar Columbia, verweeft. Voorganger Harness The Wind drijft op gelijkaardige Senegalese invloeden met een gitaarpartij die zweemt naar West-Afrikaanse en Cubaanse ritmes. Iron & Wine's Sam Beam steekt de oude kompanen dan weer vocaal een handje toe in het refrein, waarbij zijn stem tongkus-gewijs een zwoele paringsdans aangaat met die van Joey Burns: “Are we just falling stars / Dancing across the sky / If our worlds don’t collide / Is there a chance for you and I”.
De volgende gastbijdrage laat niet lang op zich wachten, want zowel Then You Might See als het hijgerig, haast fluisterend bezwerend gezongen El Paso werden bijeengeschreven door Pieta Brown, die we ook nog kennen van haar bijdrage aan eerdere albums van de groep. Ook aan cumbia’s geen gebrek op deze plaat. Cumbia Del Polvo is de volgende in de rij. De invloed van co-producer Sergio Mendoza is in deze onmiskenbaar te voelen. Hij injecteert met zijn roots, die geworteld zijn in de traditie van mambo en cumbia, een zekere joie de vivre in het Calexico-universum, die we ook terugvinden in de “indie mambo” van zijn huisband Orkestra Mendoza. Het feest kan dan ook echt losbarsten in The El Burro Song waarin een heus mariachi-orkest de pannen van het dak speelt en de aanwezige gasten in de cantina niet stil kunnen blijven zitten en spontaan uitbarsten in een canción ranchera.
Om te bekomen van dit feestje trekken we op Liberada richting Cuba voor een schuifelend potje “son” à la Compay Segundo en kornuiten. Vreugde en verdriet gaan zoals altijd hand in hand in deze Cubaanse blues. Afsluiters Rancho Azul en het dromerige Caldera zijn dan weer vintage Calexico, die je in een mix van indierock, Americana en Tex-Mex meevoeren over de weidse vlaktes met hier en daar een eenzame cactus, die enige schaduw kan bieden. Gitaren en blazers vinden elkaar telkens terug op deze rondzwervingen waarbij je het woestijnzand tussen je tanden hoort knisperen.
Het zoeklicht van “el mirador” breekt op deze plaat definitief door de mist in onze hoofden en loodst ons met een vernieuwd optimisme naar nieuwe ontmoetingen. De band is er klaar voor en het publiek mag zich terug aan een feestje verwachten, wanneer Calexico tijdens de Europese tournee binnenkort halt houdt in de AB in Brussel. Het zou wel weer eens een fijne fiësta kunnen worden. Wij smeren alvast de kuiten in, ¡Ándale! ¡Ándale! ¡Arriba! ¡Arriba! nog aan toe!