BySenses - People
Wool-E-Discs
“We zijn maar mensen, geen supermensen”, aldus de rode draad van het tweede fysieke album van Didier Dewachtere of BySenses. Tegelijkertijd belicht de producer met de mix van ambient, cosmic music en synthesizermuziek ook net het mysterieuze, diverse karakter van de mensheid.
Hoewel vinyl-lovers het met zeven tracks moeten afleggen tegen de cd-collectors met dertien songtitels, is dat in dit geval nu eens geen mankement. De plaatversie, ook uitgebracht op Wool-E-Discs, bevat immers niet enkel een mooie synthese, maar ook een logische structuur, waarbij de A-kant van beide lp’s telkens één lang, mooi evoluerend, minimaal ambientverhaal bevat en de B-kanten meerdere, ritmisch geladen, krachtige songs. En dat klopt als een bus.
Misschien eerst over beide A-kanten, respectievelijk People en Sensitivity: met telkens een levensduur van negentien minuten bouwt BySenses een soort van sacrale fantoomambient op. In het eerste geval met de toefluisterende zin “We say don’t control the silence”, als centrale spil voor een soort van spacemantra die meer en meer binnensijpelt en met synthesizergrooves steeds grimmiger wordt. In het tweede geval met rollende soundscapes, langzame synthpulsen en sacrale fluister- en zoemzang (“How can you feel the sensivity?”) die met zware orgeltonen gaat dreigen. Er zitten duidelijke parallelle lijnen tussen beide sterke tracks, al is het maar omdat Thomas Betsens tweemaal met zijn toefluisterende poëzie achter de micro duikt.
Op de achterkanten houden de digitale muziekstories het telkens op een dikke zes minuten, maar dat hoeft niet minder indrukwekkend te zijn. Van het nachtelijke Nightdancer met de onderkoelde technobeats en hoge melodieën, die dankzij live drumwerk meer en meer gaan uitpakken als een soort van digitale postrocktrack, tot de psychedelische spaceshipelektro van Long Memo in pure Klaus Schulze-stijl, maar dan met extra toevoeging van de vrouwelijke narratieve stem van Greet Laebens die eerst wat spottend lacht, maar later in reverb gaat. Misschien had net de toevoeging van de remix van People niet gehoeven, waarbij Guy Tallo het nummer van een french touch discogroove voorziet, iets wat net iets te ver buiten de lijntjes kleurt van dit op zich vrij divers album.
Toegegeven, de “rode draad” is vrij vaag. Want de diversiteit van mensen en gevoelens – van foetus tot nachtraaf, van hoogsensitieve liefdesrelaties tot lange termijn geheugenspinsels – is natuurlijk niet te vatten in zeven tracks, ook al kennen die veel diepgang en evolutie. Maar op muzikaal gebied slaat BySenses zeker wel de nagel op de kop. Met zowel vertrouwde en herkenbare invloeden en impulsen als erg bevreemdende, ontastbare momenten. Met zowel intieme droompassages als extraverte, zelfs exotische momenten (check de tribalzangen op afsluiter Native!), biedt ‘People’ veel uitdaging en muzikale belevenissen. Een plaat om vaak van te genieten.