Bush - The Art Of Survival

BMG

The Art Of Survival

Het lijkt een uitstekend idee de doorgewinterde jongens van Bush te vertrouwen als leermeesters in de kunst van het overleven. De Engelse band behoorde in de jaren negentig dankzij albums als 'Sixteen Stone' en 'Razorblade Suitcase' tot de elite van de heavy alternative. Dat was toen, maar ook hun groovy geluid uit de meest recente jaren mag er zijn.

Naast een solide muzikale ondergrond had de band ook genoeg onderwerpen te behandelen. Uitgangspunt was de enorme hoeveelheid uitdagingen die de mens momenteel te verwerken krijgt. Van persoonlijke financiële aard tot globale crises als het klimaat en racisme. Volgens Bush weet de mens daar altijd weer door te komen. Onlangs hoorden we hoe een band als The Amazons over zo'n moeilijk proces hoopgevende muziek kan maken. Dat is Bush op 'The Art Of Survival' in elk geval niet gelukt.

Het is een ronduit donkere en bittere plaat geworden. Veel erger is dat de inspiratie en de glans, die voorganger 'The Kingdom' begeleidden, nu helemaal zoek zijn. De trage opener Heavy Is The Ocean maakt dat al duidelijk met een uitgesponnen intro en een algemene leegte, die de dieptepunten op Metallica's album 'Load' uit 1996 in herinnering brengt. Daarmee is de toon gezet.

Met nog iets van melodische kwaliteit stralen Slow Me en More Than Machines tenminste een beetje commerciële pretentie uit, al valt niet te verwachten dat dat werkelijk hits zal opleveren. Muzikale hoogstandjes zijn dun gezaaid en gaan niet verder dan af en toe een minder zwakke gitaarpartij.

Eenzijdigheid overheerst. De deprimerende vaststellingen in Shark Bite – “The earth is a madhouse / This planet is so screwed” – zijn begrijpelijk, maar de eveneens in dit nummer uitgesproken wens toch de mooie kanten van het leven op te zoeken, klinkt in diezelfde sombere toon niet bepaald overtuigend. Die sfeer verandert ook niet bij metaltrack Identity. Rossdale's stem lijkt gevangen in een magnetisch veld, bestaande uit slechts enkele noten. Dat men over bijna de gehele plaat de volumeknop ver open heeft staan, maakt geen verschil.

Ook even slikken is dat er duidelijk gebruik wordt gemaakt van autotune of vergelijkbare technieken waardoor Gavins stem kunstmatig klinkt. Dat verpest ook ballad Creatures Of The Fire, die wil lijken op Letting The Cables Sleep uit betere tijden, maar daarvoor echt te zwak is. Over klassiekers gesproken: 1000 Years steunt op een bassend gitaarloopje dat dat nummer sterke gelijkenissen met Glycerine geeft. Een direct gevolg is dat de zang in die omlijsting minder tegenstaat. Hadden ze maar meer van die trucjes gehanteerd.

Komt het doordat de producer niet dezelfde is als op 'The Kingdom'? Of is het heilige vuur bij Bush alsnog gedoofd? Feit blijft dat 'The Art Of Survival' zwaar tegenvalt. Hoe moet het dan met dat leermeesterschap?

21 oktober 2022
Tino Fella