Bush - Man On The Run

Zuma Rock

Platen blijven soms op de stapel liggen wegens tijdsgebrek, maar soms ook omdat ze zichzelf niet veelbelovend aankondigen. Dat laatste was het geval bij ‘Man On The Run’, de nieuwe van de Britse rockband Bush en de tweede sinds hun comeback. Langgerekte rocksongs uit een vervlogen tijdperk.

In 2011 kwam Bush op de proppen met ‘The Sea Of Memories’, hun eerste album in tien jaar, maar zelfs een kleine rimpeling in het water kwam daar niet bij kijken. In de Billboard Charts zat er nog een achttiende plaats in, maar in onze Ultratop 200 kwam de plaat zelfs niet voor. Hetzelfde lot is ‘Man On The Run’ nu beschoren.

Bush zullen wel altijd die van Glycerine blijven. - toch één nummer dat de plooien van de tijd heeft overleefd - maar daarom is wat op ‘Man On The Run’ staat niet noodzakelijk slecht te noemen. We hebben het voorbije jaar echt wel ergere dingen gehoord. Maar het doet er gewoon niet meer toe.

Even dachten we dat het misschien nog wel iets kon worden. De intro van Just Like My Other Sins is niet onaardig en rockt lekker weg en ook de eerste single The Only Way Out kon er best mee door. De solo in This House Is On Fire is leuk om mee te spelen op onze luchtgitaar, maar we zaten nog maar aan Loneliness Is A Killer – een ware kwelling en nog niet eens halverwege de plaat – toen we die herhaling van steeds hetzelfde stramien beu begonnen te worden.

Het klinkt allemaal zo belegen en bij The Only Way Out vroegen we ons af of Rossdale nu echt met geen enkele tekstregel voor de dag kon komen die minder cheesy klinkt dan “The only way out is through”. Nummers als The Gift en Surrender tonen het ook aan: onze veertienjarige ik die naar Staind, Live en Limp Bizkit luisterde, zou het allemaal niet onaardig hebben gevonden.

Alvast één tip voor een eventuele volgende plaat: snoeien. Maar liefst tien van de veertien nummers op ‘Man On The Run’ staan tegen de vijf minuten of gaan er over en dat is gewoon te veel, te lang en te gerekt. En ook: probeer misschien eens iets nieuws. Bush is nostalgie voor wie tussen 1994 en pakweg 2002 naar De Afrekening luisterde, maar meer dan nostalgie kan deze band anno 2014 niet meer voortbrengen.

Bush is de groep die doet alsof ze er nog toe doen, maar in dezelfde vergeetput als Live thuishoren. Ze hebben alleen een paar aardige songs afgeleverd die vast nog eens in de cd-speler zullen belanden van jonge dertigers.