Bully - Sugaregg

Sub Pop Records

Sugaregg

De Italiaans-Amerikaanse Alicia Bognanno aka. Bully laat opnieuw van zich horen. Keihard. Want de rocking lady ging eerder al in de leer bij Steve Albini (Shellac) en heeft onderdak gevonden bij platenfirma Sub Pop (Nirvana en co). Om maar een beeld te geven.

‘Sugaregg’ is dan ook een uppercut, een typevoorbeeld van rockbitch meets punk met dikke jarennegentigknipogen richting L7, Hole of Babes In Toyland. Stevig van leer trekkende gitaarnoise, ronkende baslijnen, fucked up drums, hese screamo vocals ... een stevig stuk melodieus middenvingerlawaai omgezet in snedige drie minutensongs.

En dat werkt. Vooral bij uptempo songs als opener Add It On of het twee minuten pompende Stuck In Your Head die heerlijk razen en tieren en waarin Bully in de refreinen valselijk even gas terugneemt om aaibare kitty te spelen maar erna met dubbele mokerkracht in het rond slaat. “I don’t know where to start with you”, gaat het even later: ook in zo’n recht-voor-de-raap-kader van viermatensongs met een leuk riffje onder. Netjes volgens de wetmatigheden van de rockkunst. Efficiënt en heerlijk voorspelbaar. En zo is heel deze plaat een grote trip down memory lane die terug doet snakken naar de hoogdagen van bovenstaande referenties.

Misschien toch een kanttekening: producer John Congleton (Sleater-Kinney, St. Vincent, The War On Drugs) wilde de punch er net iets te sterk op leggen en heeft vooral zang en gitaren sterk overdubd. Vocaal zorgt dat voor een vreemde badkamersound (vandaar die wat vreemde hoes?). Qua snaarwerk neigt dat soms naar een onontwarbare brij van noisy melodieën. Met name bij de wat meer trage songs lijkt dit album daarom een beetje stuurloos, al kan de psychedelische chaos en ontdubbelde zang in de vijf minuten durende uitschieter Prism er dan weer wel door. Horen jullie trouwens ook de echo’s van Juliana Hatfield in het akoestisch gepimpte Come Down? Op zich niet slecht, want het eeuwig blijven spelen met zachte, hoge streelzang en rauw schrapende roepmomenten - lief versus stout, soft versus stoer - begint wel ietwat doorzichtig te worden te langen leste.

Dit is muziek waarbij je een pittige bitchfight verwacht. Met autobiografische onderwerpen als de bipolaire stoornis van Bognanno en de feministische strijdvaardigheid, waarin de dame zelf alle touwtjes strak in eigen handen houdt, hoewel ze voor de eerste keer dus de producerstoel uit handen gaf. “I’m not ashamed”, tiert ze halfweg dit album. Hadden we al door, hoor.

18 september 2020
Johan Giglot