Bully - Losing

Sub Pop Records

“Have I lost my voice completely?”, vraagt de zevenentwintigjarige Alicia Bognanno zich af aan het eind van ‘Losing’. Het zou ons niet verwonderen, want de  zangeres-gitariste schreeuwt zich op de plaat geregeld de longen uit het vege lijf. Er viel dan ook wat te verwerken.

Haar ex-vriendje Stewart Copeland (niet die van The Police) staat niet meer vermeld als drummer. Of dat iets met de albumtitel te maken heeft, weten we niet, want hij wordt nog wel vermeld als maker van de albumfoto, maar het is misschien toch een aanwijzing dat, ondanks het succes van debuutplaat ‘Feels Like’, niet alles over rozen ging.

Gelukkig had Bognanno minstens nog één vriend over: Steve Albini. In diens studio deed Bognanno ooit stage, toen ze nog studeerde aan een muziekcollege. Ze nam er haar debuutplaat op (ook al moest ze daarvoor helemaal van Nashville naar Chicago) en ook nu weer trokken ze opnieuw daarheen.

Het resultaat klinkt dan ook rauw, minimalistisch en met in-your-face-gitaarwerk en kale drums, maar Bognanno heeft duidelijk goed opgelet op school, want de overdubs van haar stem zijn subliem ingeblikt en geven de plaat extra diepte.

Dat geldt ook voor de vaak persoonlijke teksten. In opener Feel The Same bijvoorbeeld beschrijft ze akelig accuraat het gevoel van verloren zijn na een relatiebreuk: “And I cut my hair / I feel the same / Masturbate / I feel the same…” Het zal vast wat vreemd aanvoelen om dat het komende jaar telkens weer te zingen voor een publiek. En het is niet de enige song waarin ze worstelt met dat verlies.

Gelukkig staan er ook minder donkere songs op de plaat. Nummer twee, Kills To Be Resistant gaat bijvoorbeeld over hoe ze haar verliefdheid wil verstoppen achter een zonnebril en een hoop cool; en in Spiral kijkt ze grijnslachend terug hoe zij en haar ex telkens weer oude koeien uit de gracht haalden bij elke ruzie.

Er is niet alleen het verlies van een liefde. Met het volwassen worden verloor Bognanno ook haar onschuld. Dat komt perfect naar voor in Blame dat wordt voortgestuwd door een huppelende bas, maar waarin ze ontdekt dat ze door drankmisbruik een ongevoelige bitch werd en de schuld eerst op anderen afschoof, maar nu de eigen inbreng beseft.

Is ‘Losing’ op het eerste gehoor een zoveelste, toffe rockplaat in de traditie van The Breeders, Sleater-Kinney en Throwing Muses, die opvalt door leuke riffs en hartekreten, dan blijken er onder die korst toch heel wat gevoeligheden en onzekerheden te zitten. De smiley op Bognanno’s linkerarm lacht niet voor niets niet voluit, maar ze maakte wel een oprechte plaat.