Bullet For My Valentine - Bullet For My Valentine

Spinefarm Records

Bullet For My Valentine

Bullet For My Valentine is voor de nilliesmetalheads niet weg te denken uit de playlist. Vergeten zijn we ze al helemaal niet. De heren staan wederom klaar met een vers album, één die je fundering zal doen schudden. Een kneiterhard album zoals we nog niet eerder van hen gehoord hebben. “This is the beginning of Bullet 2.0”, zegt zanger en leadgitarist Matt Tuck. “It signifies where we are right now. The music is fresh, it’s aggressive, it’s more visceral and passionate than it’s ever been.” 

Deze woorden maken direct duidelijk wat we kunnen verwachten. Op agressie hoeven we niet lang te wachten. "You fucking parasite", schreeuwt Tuck ons toe in de opener van het album, Parasite. "You make me sick like a virus / a fucking parasite". Niet de meest vriendelijk verwelkoming, maar geheel in stijl met wat ons te wachten staat. Meer screams, hardere gitaren en lompere drums is het concept bij dit album. Wellicht zal dit voor de fans enige tijd vragen, maar eenmaal je eraan gewend bent, is dit een fantastische plaat.

Parasite wordt gevolgd door Knives. En die twee zorgen meteen voor een harde knock-out. Het is duidelijk waarom ze het zevende album geen titel hebben gegeven. Deze "Bullet 2.0" laat al de opgekropte energie van de afgelopen jaren los in enkele minuten. Tijdens My Reverie hoor je voor het eerst de clean vocals van Tuck zoals we ze van vroeger kennen. Lang wachten op gebrul is het daarna niet. In een tweestrijd met de gitaar naar wie het meeste kracht bezit, vallen ze je trommelvliezen binnen. 

Dit album bevat een serie vloedgolven. Of zoals ze zelf zeggen in één van de nummers: Can`t Escape The Waves, één van de rustigere nummers van de plaat. Hoewel de main riff een knallende gitaarpartij is, is de rest melodieuzer met rustigere zang. Gezien de voorgangers voelt dit aan als stilte voor de storm. En die storm laat dan wel even op zich wachten, met Shatter is hij weer terug van weggeweest en verlaat hij ons niet meer. 

Dit is een nieuwe kant van de band, maar wel eentje die wij kunnen smaken. Een album dat erom schreeuwt om live gespeeld te worden met de nodige moshpits vandien. Stuk voor stuk zijn het nummers, waarop het publiek de energie kan omzetten in het nodige zweet. "I just can't wait to grimace on stage", zegt leadgitarist Michael "Padge" Paget er zelf over. Wij zijn helemaal mee.

11 december 2021
Jordi Rijnders