Buffoon - Chromoscope

Frons Records

Het opmerkelijkste kleinood dat we dit jaar al voorgeschoteld hebben gekregen is van Belgische makelij. ‘Chromoscope’ van Buffoon telt twee tracks van elk ongeveer twintig minuten en is enkel verkrijgbaar op vinyl. Dat vraagt om meer uitleg, dat begrijpen we.

Buffoon is het project van Peter Vleugels, alias Pi. Was Buffoon op hun debuut ‘Familiar Sounds’ uit 2010 nog een behoorlijk traditionele rockband met singles als Strange en het erg mooie The More I Try dan is het roer nu volledig omgedraaid. Buffoon is nu een eenmansproject en de output kon onmogelijk nog vreemder zijn.

Op ‘Chromoscope’ krijgen we een compilatie te horen van opnames die Vleugels thuis heeft gemaakt in de afgelopen twintig jaar op zijn eentje in een slaapkamer. Opgenomen met een dictafoontje, een cassettespeler of een computer. Zonder andere muzikanten en zonder de inmenging van een producer. Ruw en rauw.

Het klinkt behoorlijk intrigerend en dat is het ook, vooral ook omdat we niet weten wat we hier nu mee aanmoeten. Chromoscope 1 begint als iets van The Prodigy en dat voor ongeveer 35 seconden. Daarna lijkt het de richting van The Bony King Of Nowhere uit te gaan, toch voor een kleine minuut.

En zo gaat het de hele tijd door. Veertig minuten lang krijgen we tientallen kleine aanzetten, halve ideeën en korte fragmenten waar hier en daar goeie songs in verscholen zitten. Het lijkt een beetje op alles waar je vanaf wil op je stoep zetten met een bordje “GRATIS” erbij om te zien wat er nog zal worden meegenomen.

En hier en daar zitten er absoluut goeie ideeën tussen: na een kleine vier minuten komt er plots een Karen O-achtig fragmentje langs. En naar het einde toe wordt Chromoscope 1 zelfs echt interessant met een fragment dat aan Nirvana doet denken, een halve akoestische song en een bevreemdende psychedelische pianoballad richting uitgang. Over Chromoscope 2 kunnen we zeer kort zijn: very weird stuff die opent met iets dat van De Smurfen onder invloed zou kunnen zijn.

Wij zien deze ‘Chromoscope’ nog het liefst als een statement. Een dikke fuck you naar de iPod-generatie die hoogst zelden nog naar volledige albums luistert en hier en daar een track uitpikt. Of is het net een ode aan de ongeduldigheid ervan? Of toch eerder een opgestoken vinger naar de muziekindustrie die denkt in cijfers en commercie? Want dat ‘Chromoscope’ geen commerciële overlevingskansen heeft lijkt ons duidelijk. Sterker nog: dat is de hele bestaansreden van het kleinood.

We kunnen ‘Chromoscope’ nog het best vergelijken met het bezoek aan één of andere schimmige sekssite: even prikkelt het de fantasie en is het uitdagend, maar uiteindelijk zal het toch nooit tot contact komen tussen jou en hen.