Bubblemath - Edit Peptide

Cuneiform Records

Vijftien jaar hebben we moeten wachten op de opvolger van het debuut ‘Such Fine Particles of the Universe’. Bubblemath, een eclectisch progkwintet uit Minnesota, heeft met ‘Edit Peptide’ een meer dan waardig vervolg geschreven. Dit is verslavend spul dat borrelt van levendige texturen, excentriek en virtuoos vakmanschap, hypnotiserende vocalen en een even charmante als geslepen attitude. 

Edit Peptide

“Vooruitgang is niet mogelijk zonder afwijking van de norm”, zei Frank Zappa ooit. Het is een filosofie omarmd door Bubblemath. En het bewijs wordt geleverd met elke onconventionele, ritmische verandering, onorthodox timbre en gelaagde melodie. Hier is artistieke rekenkunde gaande, een optelsom van de gecompliceerdheid van The Mars Volta, de hoge, harmonische dichtheid van Umphrey’s McGee en Echolyn, het symfonische vibrato van Beardfish, en de krachtige viscositeit van Bent Knee. De muziek op ‘Edit Peptide’ wordt met zoveel intrigerende discipline opgebouwd dat het Fibonacci trots zou maken.

De huidige line-up komt al samen sinds 1998, maar een indrukwekkende reeks tegenslagen zat de productie van een tweede album danig in de weg. Er was het gebroken materiaal en de gebroken beloften, verlies van fondsen en partners, onkundige technici aan de mengtafel, tot uitgebreide sabbaticals en medische kwalen. Bovendien konden de heren meestal maar drie uur per week besteden aan het schrijven en opnemen van muziek. Uiteindelijk pakte de lange stilstand toch goed uit, want ze zijn naar eigen zeggen gegroeid als muzikant. Deze onvoorspelbare en kleurrijke collectie songs legt hier getuigenis van af.

Geslepenheid is een keurmerk van Bubblemath. En ‘Edit Peptide’ heeft een scherp geslepen blad. De albumnaam verwijst naar de idee dat muziek onze lichamelijke chemie kan wijzigen door emotie. En het is een palindroom, die de muziek verbindt met de neiging tot herhaling en woordspel. De luisteraar wordt uitgedaagd om achter de songtitels de dubbele bodems te zoeken. De geëlaboreerde verhaaltrant kanaliseert de gevarieerde, sociale commentaren, gebaseerd op Chuck Palahniuks roman ‘Fight Club’ waarin de protagonist worstelt met slapeloosheid en daarom als een radicale vorm van psychotherapie een ondergrondse vechtclub start.

De arrangementen komen tot leven in complexe maar verleidelijke sequenties. Songs als Routine Maintenance en Perpetual Notion staan bol van de verschuivingen, gaande van bijtende riffs en extravagante humor tot aangrijpende melodieën en timbres, inclusief fluit, piano en geluidseffecten. Avoid That Eye Candy en A Void That I Can Depart To zijn lichter van toon en richten de focus op eigenzinnige, in elkaar grijpende harmonieën. Door spurtjes op de sax en de vrije, speelse vorm krijgt Making Light Of Traffic een jazzfusionesthetiek. In Destiny Repeats Itself wordt het verkeer bepaald door ritmische handigheden en dynamische omleidingen. Geen vervelend moment op ‘Edit Peptide’. Verslavend spul. 

31 augustus 2017
Christoph Lintermans