Bruce Springsteen - High Hopes

Columbia Records

Bruce Springsteen is vierenzestig en blijft maar gaan. Zijn 'Wrecking Ball’-tournee is nog maar net afgelopen of hier is alweer ‘High Hopes’. De nieuwe (achttiende!) studioplaat van Springsteen is een mengelmoes van nieuwe nummers, hier en daar reeds verschenen materiaal, materiaal met een lange levensduur dat nog niet verschenen was en een herwerking van The Ghost Of Tom Joad. Dat de restjesplaten van The Boss beter zijn dan het gros van de releases van mindere goden zegt meer over zijn restjes dan over de anderen.

Wie de man al live aan het werk heeft gezien begrijpt het fenomeen Bruce Springsteen. Wie hem nog niet live heeft gezien moet de documentaire ‘Springsteen & I’ (2013) bekijken. Die documentaire is volledig samengesteld uit anekdotes van fans en concertbeelden die zij maakten en bevat enkele voor hem typerende anekdotes. Zo is er de anekdote van een straatmuzikant die Springsteen toevallig ziet aan de overkant van de straat en vervolgens een kwartier liedjes staat te spelen met The Boss. Of de anekdote van een Elvis-imitator die in Elvispak naar een concert trekt en samen met Springsteen All Shook Up zingt.

Die ervaring – zijn spontaniteit bij "sign requests", de onvoorspelbaarheid en euforie van een drieënhalf uur durende marathonshow van Springsteen – ontbreekt op elke studioplaat, dus ook hier. Ook heeft ‘High Hopes’ niet de ambitie om een nieuwe classic te worden, maar ze huisvest wel enkele erg knappe songs. Eigenlijk is een nieuwe plaat van The Boss gewoon weer een excuus om weer de hort op te trekken en wij twijfelen er niet aan dat elk nummer op ‘High Hopes’ live nog beter zal worden.

Toch is ‘High Hopes’ ergens ook een nieuw begin. Het is de allereerste plaat waarvan de opnames verliepen tussen het toeren door. Ook opvallend: de al dan niet subtiele aanwezigheid van Rage Against The Machine-gitarist Tom Morello. Springsteen noemde Morello in een interview met Rolling Stone “een zeer inspirerende muzikant” en “een filter tijdens de opnames.” Daarmee lijkt Morello een los-vast lid te gaan worden van de E. Street Band, want hij was ook al te horen op ‘Wrecking Ball’ (2012) en toen Steven Van Zandt vervangen moest worden in maart 2013 door opnames voor de televisiereeks Lilyhammer was het ook Morello die mee het podium betrad.

Meestal blijft Morello op de achtergrond, maar in de zeven-en-een-halve minuut durende versie van The Ghost Of Tom Joad gaat hij zowaar in duet met The Boss en mag hij net als op de Rock And Roll Hall Of Fame-ceremonie van 2009 zijn gitaar laten gieren.

Nu houden wij van het onderscheidende gitaarspel van Morello bij Rage Against The Machine, maar de gitaarstijl van Morello in The Ghost Of Tom Joad lijkt ons eerder misplaatst dan een verrijking. The Ghost Of Tom Joad is nu een powerrocker geworden, waar het in 1995 nog een klein maar krachtig, ingetogen liedje was. Een liedje zoals The Wall op deze plaat, een prachtige ode aan Vietnamveteranen mét ontroerende trompetsolo.

Nog zo eentje is American Skin (41 Shots) waarin de protestzanger in Bruce het sterkst naar boven komt. Het nummer is gewijd aan Amadou Dialo, een 22-jarige die in 1999 in de Bronx neergeschoten werd door de politie, doorzeefd door 41 kogels toen hij zijn hand naar zijn binnenzak bracht om (zo bleek later) zijn portefeuille boven te halen. Het nummer werd voor het eerst live gebracht in 2000.  

De eerste single High Hopes is een cover en kwam in 1996 al eens ergens op een ep’tje terecht. Het is een spannend, opzwepend en knap opgebouwd nummer dat nu eindelijk de weg vindt naar een ruimer publiek. Harry’s Place en Down In The Hole waren oorspronkelijk bedoeld voor ‘The Rising’ (2002) en dragen ook de kwaliteit van die plaat in zich. Alle overige nummers zijn degelijkheid. Niets slechts, niets wenkbrauwfronsend. Ouderwetse tijdloze degelijkheid.
 
Een noot voor de fans: net doordat er ook oud materiaal op ‘High Hopes’ staat zijn ook de betreurde Danny Federici en saxgod Clarence Clemons op de plaat te horen. Koester ze.