Bruce Bherman - Untagged Friends

AKR Recording

Het was oorspronkelijk de bedoeling deze cd in de Exit Poll te stoppen, maar Bruce Bherman heeft al heel wat muzikale kilometers op de teller staan. ‘Untagged Friends’ is namelijk zijn zesde album. En deze keer heeft hij het wel degelijk groots aangepakt. Redenen genoeg dus om deze plaat een volwaardige bespreking mee te geven.

Bovendien is ‘Untagged Friends’ ook nog eens een dubbelalbum, weliswaar met enkele akoestische vullertjes, maar toch met voldoende volwaardige songs. Dat hij voor het maken van deze plaat de deskundige hulp van onder meer Tony Crow en Kurt Wagner (Lambchop) kreeg en de plaat geproducet werd door niemand minder dan Mark Nevers (Andrew Bird) is inmiddels bekend.

Maar het zijn nog altijd de songs die het moeten doen. En wat dat betreft, mag Bherman tevreden zijn. Als je binnenvalt met een parel als Dreamer heb je, wat ons betreft, al meteen een streepje voor. Het is een donkere sleper, waar de stem van Bherman wonderwel bij past. Nochtans is het moeilijk om overal even enthousiast te zijn over die stem, want al in  het tweede nummer Absinthe krijgen wij het moeilijk.

Hetgeen uiteraard niets afdoet aan de kwaliteit van de song op zich. Prachtig hoe hij met die gitaar de haren in je nek doet rechtkomen, hoe de (staande) bas je oren zalft. Maar Bhermans stem maakt het ons dus moeilijk, wat trouwens als een rode draad door de plaat loopt. Downtempo songs als Darkened Canyon zijn beter te pruimen.

Muzikaal valt er niks af te dingen op ‘Untagged Friends’. De piano past perfect bij Rumours. Over To The Office hangt een donker, bijna dreigend sfeertje, waardoor je je met plezier laat meeslepen. Opnieuw zit er een venijnig gitaartje verstopt achter de lieflijke pianoklanken.

Op de tweede cd zet Bherman zijn muzikale triomftocht gewoon voort met het jazzy I’ll Wait For You In Line. Pinky Girl en I Was Smiling lijden aan dezelfde ziekte als hoger beschreven, maar White And Blue maakt meteen weer veel goed.  En de akoestische versies zijn eerder overbodig dan een meerwaarde.

Bruce Bherman heeft met zijn nieuwste plaat een ambitieus album gemaakt en is ook grotendeels geslaagd in zijn opzet. Aan songschrijverstalent ontbreekt het hem duidelijk niet en met de stem die je meekreeg, moet je het nu eenmaal doen. Maar bij nader inzien is dat slechts een schoonheidsvlekje op een prima album.