Brihang - Droomvoeding

Fake Records

Nieuwe levensfasen brengen soms nieuwe begrippen met zich mee. Vier jaar geleden verbaasde Brihang zich nog over het woord ‘Casco’. Nu hij twee kleine kinderen heeft, is dat ‘Droomvoeding’: een avondlijk melkmoment. Zelf lag hij de voorbije jaren duidelijk ook aan de spreekwoordelijke borst van de muze, want ook op deze nieuwe plaat blijft de creatiefste der vaderlandse rappers weer verrassen.

“De lat ligt hoog”, stelde Brihang in debuutplaat ‘Zolangmogelijk’. In Accepteren, de openingstrack van het nieuwe album, wordt dat: “Vanaf nu leg ik de lat niet meer hoger”. Dan heeft de Schaarbeekse Knokkenaar het in ieder geval niet over zijn marketingskills. Waar hij als poëet doorgaans toevlucht zoekt in woord- en zinspelingen – “Ik eb en vloed mee met de getijden”, of “Ik hamer erop alsof ik het beeldhouw” – lijkt hij daarvoor alles juist letterlijk te gaan nemen. Zo lanceerde hij al letterlijk een nieuw nummer en nu brengt hij ook letterlijk een nieuwe langspeler op de markt. Als letterlijke platenboer, jawel.

“Plots ben je vader / plots ben je tien jaar samen”, klinkt het verder. Dus heeft hij het als prille dertiger nu over dat gezinsleven en de impact daarvan op het artiestenbestaan. Maar ook thema’s als de dood, een relatiebreuk of vastgoedplannen komen aan bod in de nieuwe schrijfsels. Het maakt de rapper niet alleen een pak volwassener, maar dit maakt van ‘Droomvoeding’ ook een heel eerlijke plaat, met teksten waarin iedereen zich enigszins kan herkennen.

Ook op muzikaal vlak blijft Boudy trouwens verder evolueren. Zo’n verrassende songstructuur als in Tussenin krijgen we niet meer te horen, maar die eerste single was qua sound wel een goede voorbode voor de hele plaat. Daarop weerklinken namelijk die typische, tuimelende Brihang-beats, in combinatie met futuristische geluiden die we niet meteen kunnen thuisbrengen.

Tegelijk denken we zowaar een dwarsfluit te herkennen in Bergen en speelt er een vleugelpiano in Mama’s Buik. Oerklassiek en juist daardoor heel vernieuwend, want we hebben het hier wel degelijk over hiphop. Dan vallen die beats trouwens helemaal weg, waarmee de rapper nu soms ook proeft van het minimalisme van slam poetry.

Cut Op De Set klinkt heel vertrouwd en doet door het geschreeuw enigszins denken aan Wieder. Zee Van Tijd en ‘k Wou Da ‘k Het Kon Zeggen zijn dan weer melodieuzer dan alle voorgaande songs, waarmee er ook enkele potentiële meezingers op het album staan. Op Later… Is Nu doet Brihang nog een laatste keer de monden openvallen met een bombastische track met kortfilmallures.

Het enige vlak waarop hij het nu inderdaad een beetje laat hangen? Dat zijn de samenwerkingen. Voorheen trok hij wel eens met een collega-West-Vlaamse-rapper in de studio. Nu houdt hij die collabs binnenskamers, met terloopse, alledaagse opnames van gezinsleden. Die horen we veelvuldig in de intro’s, outro’s en intermezzo’s, wat misschien geen grote meerwaarde biedt, maar wel opnieuw bijdraagt aan die eerlijkheid.

Het maakt ons in ieder geval alleen maar benieuwd naar wat hij nog zoal in petto heeft voor de live shows, met een nieuwe bezetting. Maar eerst reppen we ons even naar de markt, voor dat kunstwerk van een limited edition vinyl!