Brigid Mae Power - Head Above The Water

Fire Records

Tegenwoordig hoor je soms de vreemdste cross-over. Denk maar aan Old Town Road van Lil Nas X. De Ierse folkzangeres Brigid Mae Power brengt een meer voor de hand liggende mix, maar weet net daardoor ook te verrassen.

Brigid Mae Power werd geboren uit Ierse ouders, die toen in Londen woonden. Pas op haar twaalfde verhuisde ze naar het groene eiland, waar ze tegenwoordig woont met de man waarmee ze vier jaar geleden trouwde: de Amerikaanse muzikant Peter Broderick (zie ook Horse Feathers, Efterklang en Laura Marling). Die trad twee jaar geleden ook al op als producer voor haar tweede album ‘Two Worlds’.

Voor die plaat luisterde ze goed naar de platencollectie van manlief en ook nu weer mixt het duo elementen uit de Amerikaanse folk en country met Keltische elementen. Dat wordt meteen duidelijk bij opener On A City Night waarin de pedalsteel van Hamilton Belk, een zingende zaag en een vintage orgeltje de toon zetten, maar waar in de geweldige outro plots een wat rauw klinkende folkviool opduikt, misschien wel een idee van de Schotse co-producer Alasdair Roberts. Hoe dan ook, de combinatie werkt; betovert zelfs.

Meestal hebben de personages en de plaatsen in de verhalen van Mae Power geen naam, maar toch slaagt ze erin om haar teksten een grote emotionele kracht te leggen. In haar recentste single Wearing Red That Eve, komt ze tot het besef dat ze tijdens de belangrijkste momenten in haar leven iets roods droeg, zoals die keer in New York toen een groep mannen haar obsceniteiten toeriep, zingt ze dan. Aan de blik in haar ogen in de clip zie je haar pijn nog steeds.

Ook Wedding Of A Friend staat bol van herinneringen: zoete over haar zoontje Power die toen nog een baby was, maar ook bittere, aan een niet nader genoemde man (waarschijnlijk de vader van de baby) die niet meer te redden viel. Wat er precies aan de hand is, kom je niet te weten, maar de smart, die Mae Power in haar stem legt, is onmiskenbaar echt.

Wie de vorige platen van Brigid Mae Power kent, zal niet schrikken van deze emoties, maar de muzikale omlijsting rond de stem van deze fantastische zangeres, laat dit keer meer ruimte waardoor ze nog meer binnenkomen. In songs als I Had To Keep My Circle Small, We Weren’t Sure en You Have A Quiet Power is er behalve haar stem amper meer te horen dan een zacht aangeslagen gitaar, wat zachte bodhrán-klanken en een enkele pianotoets.  

Gelukkig is het niet allemaal kommer en kwel. In het met dwarsfluit doorsneden I Was Named After You bezweert ze dat ook grote emotionele obstakels overwonnen kunnen worden: “I was named after you". "Oh, where’s the strength that I’m meant to get from you", verwijst ze naar haar naam, om dan te beseffen: “And now I’ve no doubt why I was named after you / 'cause it’s the vulnerability that did mend the situation in the end.”

Met haar bewerking van de traditional The Blacksmith (geschreven rond 830 en onder meer bekend van Steeleye Span) duikt Bridgid Mae Power diep in de folkvijver. De lange ballade over de rampzalige gevolgen van liegen geeft dit album een extra vintage laagje, maar ook een extra schoonheid. Haar stem en die van Brían MacGloinn (The Vagabonds) klinken heel mooi samen en het vleugje bouzouki, dat er in te horen is, geeft deze versie een extra dimensie.

De afsluitende titeltrack lijkt opgenomen aan een barpiano net voor sluitingsuur van een reeds lege pub. Brigid Mae Power besluit dat het leven soms hard kan toeslaan, maar het is de manier waarop je je hoofd boven water houdt, die ertoe doet. Fluitend trekt ze de deur dicht en wandelt ze, gearmd met Broderick, de nacht in. Morgen is er weer een dag.