Briana Marela - Call It Love

Jagjaguwar

Een paar maand geleden was er die single Quit van Briana Marela, de voorloper van dit album. We spitsten de oren bij de Lauren Mayberry-achtige stem (van Chvrches) en de dwarse elektronica en raakten benieuwd naar het volledige album.

Die plaat is er nu. Het is Briana Marela’s vierde – en de tweede op Jagjaguwar – en ze komt pas twee jaar na de vorige. Helaas, dat is te vroeg, zo blijkt nu. Ook al stuurt ze de plaat richting synthpop en is dit album toegankelijker dan de voorganger, toch heeft het niet dezelfde diepgang.

Toen we de cover zagen, verwachten we een zweverige, onaardse ambientplaat, vermengd met folk zoals we die vroeger van Enya kregen. Die verwachting wordt maar gedeeltelijk ingelost. Niet dat de richtingverandering abrupt en zonder gebruik van de richtingaanwijzers gebeurt, maar toch verbazen sommige nummers door het gespierd rollen van de beatspieren.

De plaat start nog sterk en volgens de verwachtingen met het etherische en gelaagde Be In Love dat door de herhaalde lyrics en spacy, elektronische geluiden een soort van trance opwekt en pas halfweg verandert in een (aangenaam) synthpopnummer met verrassende percussie.

Ook Give Me Your Love is erg aardig mede door de onverwacht funky beats die er in opduiken aan het eind. En ook het begin is mooi. Daar doet de song wat denken aan wat Strawberry Switchblade bracht in de jaren tachtig. En daar waren we serieus gek van.

Maar dan verontschuldigt Marela zich met I’m Sorry en dat is ook gepast. De koele elektronica verhindert emotionele diepgang en het trucje met haar stem, die in een loop wordt gezet, begint te vertrouwd te klinken. Het maakt dat de verontschuldiging, die uiteraard gericht is aan de man van wie ze in het nummer afscheid neemt, aan de luisteraar lijkt te worden aangeboden. “I can’t get through to you”, zingt ze; en we voelen ons zowaar aangesproken.

Dat verandert pas bij de ons bekende single die halfweg de plaat staat en het eerste deel is van een tweeluik dat wel overtuigt. Tweede deel Feel What I Feel wordt gekenmerkt door dribbelende synthnoten en percussie die uit een poederbus geschud lijkt te worden.

Even verder vind je de titeltrack die na een paar luisterbeurten ook openbloeit tot één van de hoogtepunten, maar verder lijkt Marela wat doelloos rond te zweven rond het thema van de liefde, zonder de luisteraar echt te raken.

Misschien ligt het aan ons, maar wij hadden meer verwacht van deze plaat.