Bonzo - Modest Life Advice

Eigen beheer

We hebben nog nooit naar ‘Dertigers’ gekregen en na deze plaat is dat ook niet meer nodig.

We kunnen er totaal naast zitten, maar de tv-reeks ‘Dertigers’ lijkt ons vol te zitten van dezelfde soort bescheiden levenslessen als op deze plaat te vinden is: ook eens de dertig voorbij, blijf je maar wat aanmodderen als varkens die truffels zoeken. Af en toe lukt het om de jackpot te scoren, maar veel vaker bijt je gewoon in het zand.

De vier van Bonzo lijken alleszins tot die conclusie gekomen te zijn op het tweede album, de volwassen opvolger van het in 2019 verschenen ‘Always Holidays’, wat een plaat was vol zonnige slackerhangmatpop met glinsterende gitaren als die van Mac DeMarco, Current Joys of (dichter bij huis) Beech. Voor de tweede plaat delfde frontman Thijs Boyen naar verluidt tweehonderdvijftig brokjes muziek op. Daarvan werden er tien verder uitgewerkt tot de versies die we nu op de plaat horen. En nog altijd maken de vier Leuvenaars geen opdringerige muziek. Mocht Noah Melis al niet met de naam Shy Dog zijn gaan lopen, was dat misschien nog iets geweest voor deze jonge snaken die zich naar hondenbrokken noemden.

Toch wist het kwartet enige aandacht te krijgen in de aanloop naar de plaat via de drie singles die vooruit werden gestuurd. Vooral Bassi met dat geruststellende koortje en het iets steviger uit de startblokken schietende Counting The Days rolden de rode loper uit naar deze plaat, al was er vorig jaar eerst al Stardust. Maar dat lieflijke nummer werd toch minder vlot opgepikt.

Ligt het aan het gebrek aan zelfvertrouwen dat de band parten speelt? Ze maakten er alvast een prima nummer over: Messed Up. Dat vormt samen met Too Shy. De ruggengraat van de plaat en die mogen de jongens toch zeker rechten, want het is vooral op deze nummers dat het potentieel van de band duidelijk wordt. Zeker voor Too Shy, mag het wierookvat bovengehaald worden. Hier vindt de band de perfecte balans tussen ingetogenheid en branie. En de speelse elementen, zoals de vrouwenstem die ertussen komt, bieden een evenwicht voor de gruizige gitaar aan het eind.

Ook voor Ocean, het langste nummer van de plaat, willen we nog een lans breken. Deze melancholische parel vol verlangen naar betere, meer zorgeloze tijden lijkt eerst wat te kabbelen en Boyen zet zijn meest jongensachtige stem op, maar dan komt er een openhartig parlando, waarin tot de conclusie gekomen wordt dat het leven na dertig slechts kan zijn wat het is dankzij de worstelingen van daarvoor. En het is toch echt wel beter.

Breekt Bonzo met deze plaat echt door? De toekomst zal het leren. In afsluiter Belong Together geven ze er alleszins nog eens een lap op. En dat is nodig, want soms verhullen de glinsterende gitaren en de zachte stem iets te veel wat er onder het oppervlak allemaal gaande is. Live zal dat minder het geval zijn, maar je moet eerst de aandacht trekken om veel te kunnen spelen, toch?

Voorlopig staan er twee shows gepland: op 20 april spelen ze in het Antwerpse Café Cabron en de dag erna in WERF te Hasselt.