Bonobo - Migration

Ninja Tune

Met het alweer zesde album moest Bonobo aan de nodige verwachtingen voldoen; zeker na eerdere krachttoeren als ‘Black Sands’ en ‘The North Borders’. Zijn naam staat namelijk mee in de betonfundamenten der subtiele elektronica gegrift, waarop acts als Nonkeen nu weelderig tieren. De Brit bevestigt wederom moeiteloos.

Druilerige arrangementen zetten de toon in de titeltrack, die ook als opener fungeert. Het bewust warrig gehouden nummer moet het hebben van een glasheldere piano als lichtpunt. Wonderschone opener, al is dat niet altijd de formule op dit album.

Break Apart wordt gedragen door de engelenstem van Rhye en alweer een simpele maar effectieve harp. Straffe kost, als je weet dat dit nummer op een vliegtuig in elkaar geflanst werd. De harp in kwestie bewijst overigens ook in meer dansvloergerichte nummers op ‘Migration’ dienst te doen. Kerala en Ontario bewijzen dat; die laatste minder dan de eerste. Er is met Nick Murphy (fka Chet Faker) trouwens nog meer schoon volk aanwezig. Ook in zijn song tilt hij het niveau op naar singlepotentieel.

De kaarten liggen op tafel, het is niet al breekbaar schoons wat de klok slaat op ‘Migration’. Gelukkig maar, want hoe begeesterend het allemaal klinkt, we missen drive. Uiteraard moet je bij Bonobo geen uptempo ritmes verwachten, maar we hebben enige moeite om dit album niet te degraderen tot uitwaai-album.

Met plezier krijgen we ongelijk tijdens Outlier, waar zeldzame synths de opwachting maken. Het nummer probeert een lentebries te forceren en nestelt zich zo bij het steeds dikker wordende peloton van goede nummers op deze plaat. Verder op de plaat haalt Bambro Koyo Ganda met Innov Gwana als gast nog een keer zwierig uit. Althans. Voor wie dit nummer buiten de context van dit album hoort, zijn het niet meer dan wat prevelende woorden, maar in Bonobo-termen is dit heuse schwung. Al komt het nooit in de buurt van andere desertrock zoals pakweg Terakaft of Tamikrest die brengen.

Grains en Second Sun zorgen voor een inspiratieloos dipje met respectievelijk oosterse invloeden en een zee van strijkers. We kunnen ons niet van het gevoel ontdoen dat we alweer op iets zitten te wachten. Het doet wat denken aan Floating Points’ laatste worp: best straffe passages, maar vaak bleef de laatste geut overtuiging uit.

Misschien snellen we ook hier iets te vlot onze verwachtingen voorbij. Dit album dient vooral live tot zijn recht te komen. Zo kunnen we niet wachten om indrukwekkend slotduo 7th Sevens en Figures in levende lijve te ondergaan. Intiem, maar met snee op. Kletterende drumbeats, maar o zo subtiel.

Bonobo speelt op 7 maart in de Ancienne Belgique en op zaterdag 1 juli op Rock Werchter.