Bonobo - Fragments

Ninja Tune

Wat onze favoriete Britse Ninja Tune-producer de afgelopen vijf jaar en deze dirty C-periode deed? Hetzelfde als jij, beste lezer: veel wandelen in de natuur om zuurstof en inspiratie te vinden. En een lp’tje hier en daar droppen om bezig te blijven. Vandaar dus de naam 'Fragments': alle muzikale ideetjes samengebracht op één plaat. Eentje waar je ook een zestal gasten op terugvindt, gaande van r&b-diva Jamila Woods tot violist Miguel-Atwood Ferguson, van soulster Kadhja Bonet tot Japans zanger Joji (88rising). Eclectisch? Quoi?

Je werd natuurlijk al een decennium of twee eerder verwend door Simon Greens hybride van downtempo, triphop, jazz, traditionele percussiebeats en sfeerelektronica. Pakweg de ingrediënten voor een degelijke Ninja Tune-cocktail. En dan past een ruimtelijk gevoel en zelfs een kleine natuursample hier en daar nog wel in het straatje. Maar anno 2022 wil Bonobo duidelijk DANSEN. Verwacht je dus aan een opvallende dosis housebeats en dansvloergeweld. Een song als Rosewood, die bij aanvang verdacht sterk lijkt op Rose Rouge van St Germain met zijn jazz orgeltje, lounge tonen en stemsample, schiet halfweg met extra trommels richting stevig partygeweld. En Closer pompt en stompt met een droog stampende twostepbreakbeat en veel gefonkel en gekraak.

Dat Green niet meer tevreden was met luisteren en stilzitten, konden we al vernemen via de twee jaar oude Fabric-mix. Maar de man verloochent natuurlijk de eigen producerskunsten ook niet. Zo mag je in elk van de twaalf tracks een weelde van blieps, fonkelgeluiden of sfeerscapes verwachten die als een borrelende elektronische ondergrond voor weelderige kleurschakeringen zorgen. Gekoppeld aan de input van ingespeelde gitaar-, viool-, digiharp- of blazerspartijen. Wat op de instrumentale introtrack Polyghost dankzij het virtuoze strijkspel van Miguel Atwood-Ferguson op een zachtaardige filmische manier wordt ingezet.

En dan heb je nog die gastzangers erbij. Of hoe Jordan Rakei met de “Save me from the unknown”-smeekbede in Shadows niet enkel compleet ontwapenend het gevoel van lockdown en isolatie aan de oppervlakte brengt. En dat in een heerlijk laidback, Jamie Woon-achtig Night Air sfeertje. Maar waar onze tenen al even hard van omkrullen, is dat buitenbeentje met Jamila Woods, Tides. Een kurkdroge hiphopbeat en voorzichtige strijkers- en zweefscapes volstaan om de loepzuivere rhymes van de moderne soulqueen tot zijn vol recht te laten komen.

Worden we dan volledig post-corona-wild van deze combinatie? Niet altijd. Een ietwat verhakkelde Age Of Phase kan ons niet echt bekoren. Te veel gezooi, druk gedruppel en gehuppel naar ons gevoel. Dat is in feite het enige wat ons een beetje weerhoudt en ook meer en meer gaat storen op deze plaat. Sommigen noemen het magie, voor ons is het een flipperkast. Maar dat krijg je nu eenmaal als je een Bonobo te lang opsluit.