Bonnie \'Prince\' Billy - The Purple Bird

Domino

Onlangs mocht Beyoncé de Grammy in ontvangst nemen voor Beste Countryalbum van 2024. Niets tegen Queen B, maar als wij een countryplaatje zouden kopen zou het niet ‘Cowboy Carter’ zijn, maar wel deze van Will Oldham. Bonnie “Prince” Billy, zoals de man zichzelf al eens placht te noemen, is immers in bloedvorm. Dat bewees hij al met het twee jaar geleden verschenen ‘Keeping Secrets Will Destroy You’, en ook deze ‘Purple Bird’ neemt een hoge vlucht.

Toch klinkt de plaat helemaal anders dan we van Bonnie "Prince" Billy gewend zijn. Meestal zoekt hij de donkerste duisternis op, maar hier is er ruimte voor heel wat licht, al is dat even vaak maar een dekmantel. Het mooiste voorbeeld daarvan is het Ik Hou Van U-zusje Guns Are For Cowards. In dit komische walsje vraagt hij wie er op jouw “hitlist” zou staan, mocht je er eentje hebben. Behoorlijk moorddadig, maar dan wel met een brede grijns.

Die song staat wel in schril contrast met de singles die het album vooraf gingen. Die blonken uit in tederheid. Neem nu Downstream, een duet met honky tonk-veteraan John Anderson. Het nummer is versierd met tin whistle, banjo en viool en klinkt heel lieflijk, maar alleen al voor dit nummer zouden we de plaat cadeau willen doen aan Trump. Het herinnert de mensheid eraan dat we allemaal aan de monding leven van de rivier. Met andere woorden: al onze daden zullen gevolgen hebben voor ons allemaal. Moeder natuur is niet selectief als het om het uitmoorden van haar eigen kinderen gaat.

Donald krijgt overigens ook een steek onder water en wel reeds in de opener, die ook de luchtiger toon verklaart. “Tempted by the lure of a liar/ Who preys upon the foolish and the weak/ If we rely on love to lift us higher/ Things'll be all right for you and me.” Met andere woorden, Oldman weet dat het niet goed gaat in de VS, maar legt zich er min of meer bij neer en zoekt het geluk dichtbij.

Hij laat zich ook omringen door vrienden. Het is nog maar pas de tweede keer dat Oldham met een producer werkt (David Ferguson, bekend van werk voor Johnny Cash en Sturgill Simpson, nvdr)  en maar liefst negentien muzikanten (volgens Discogs). Dat zorgt voor heel veel variatie. En zo is het perfect mogelijk dat na een klimaatprotestsong een onvervalst liefdesliedje volgt, of dat we even daarvoor schalks worden uitgenodigd tot “skinny dipping”.

De plaat werd opgenomen in Nashville en bevat het hele gamma aan country-instrumenten, van lapsteel tot zingende zaag, maar ze gaat veel verder dan de obligate murder ballads of songs over tumbleweed, zand en cactussen. En ja, hier en daar komt God langs (het blijft Amerika), maar zelfs Hij zal er wel geen bezwaar tegen hebben. Zijn naam wordt alleszins nergens ijdel gebruikt en dankzij een parel als Boise, Idaho vergeven wij het ook.

Bonnie “Prince” Billy komt in mei naar ons land. Mis dit niet!

10-05-2025 - Het Depot, Leuven (tickets)
11-05-2025 - Arenberg Schouwburg, Antwerpen (tickets)
12-05-2025 - Doornroosje, Nijmegen (tickets)
13-05-2025 - Paradiso, Amsterdam (tickets)
15-05-2025 - Wilde Westen, Kortrijk (tickets)