Bondi Villains - Stains On The Dancefloor
Gnu Gnu Gnu Records
Er was eens, nog niet zo heel lang geleden, een mad scientist die in zijn duistere laboratorium aan de Leuvensevaart op zoek was naar de steen der wijzen. Naar eigen zeggen was hij “op zoek naar een manier om Weltschmerz en andere kommer en kwel om te zetten in de perfecte popsong”. Na verschillende experimenten kreeg die droom almaar meer vorm, en werd het tijd om zijn kennis met twee collega-alchemisten te delen.
Er werd een nieuw chemielab gevonden in de vorm van de tonekitchen.be-studio, ergens op het Vlaamse platteland. De zingende nuttty professor werd in een gezamenlijk verleden bij de popband Gazz gevonden. Alles viel eindelijk op zijn plaats op het brede spectrum tussen indie en pop. De enige overblijvende optie in de zoektocht naar de gouden popsong, was de dansvloer. De soundtrack van deze zoektocht is nu terug te vinden op ‘Stains On The Dancefloor’ van Bondi Villains.
Het indiepopcollectief Bondi Villains, geboren in de muzikale alchemistenstudio, bestaat uit Dries Vanhove (The Monotrol Kid, Gazz), Sven Everaert (Gazz) en Luc Weytjens (Zap Mama, Monza, Wicona,…). Debuutplaat ‘Stains On The Dancefloor’ serveert elf indiepoptracks met invloeden uit disco, psychedelica, powerpop en elektronische beats. Een spanningsveld tussen experiment en nostalgie.
De voorbije maanden werden we door de wetten van de hedendaagse streamingdiensten en hun algoritmes warm gemaakt voor dit eerste volledige album met zes vooruitgeschoven singles. Eerste single Shine bracht bijna vier minuten dromerige indiepop met de voeten in de jaren tachtig inclusief een dansvloervibe. Onze dansbenen werden toen al in gereedheid gebracht voor de debuutplaat. Opvolger Frequent Flyer was dan weer een meedogenloze oorwurm, vermomd als een zomerse cocktail van indie, pop en een vleugje yachtrock, smooth en groovy. Een perfect ticket naar de zon. Let Me Know serveerde nadien nerveuze gitaartjes en synthjes, terwijl Loved ons met een swingende four-to-the-floor discobeat naar de dansvloer wist te verleiden. Protestlied God On My Side fileerde dan weer de absurditeit van oorlogslogica, muzikaal met de voeten in de eighties en nineties. Als tegenreactie kreeg Endless Possibilities vervolgens een extreem roze bril aangemeten in een oppeppend feelgoodnummer.
Aan dit rijtje werd op de valreep nog een laatste single toegevoegd met So Beautiful, een op het eerste gehoor vrolijk popnummertje. Toch broeit er wel enig cynisme net onder het wateroppervlak. “Life is so beautiful”, maar ook “We got bigger fish to fry”, wanneer we toch “smile and keep it casual”. De strijkers van het orkest van de Titanic laten ons heupwiegend balanceren op de dunne lijn tussen hoop en donkerte. In None Of Your Business wordt er even gas teruggenomen en tijd uitgetrokken voor een meer spannende en experimentele toets. Een spaarzame beat krijgt gezelschap van even subtiele elektronica die ons terugflitst naar begin jaren tachtig, om aan het eind open te waaieren naar een grote elektrofinale.
In So Far Away wordt er zowaar een reggaeriddim binnengesmokkeld, alleen dansend en vlekken achterlatend op de dansvloer. De reggaevibes krijgen verderop gezelschap van de Daft Punk-vocoder-vocalen, terwijl de gasten van Air plaatsnemen achter de knoppen van de dj-booth. Die vocoders blijven nog even in de buurt voor What Is Going On. Verliefd zijn is namelijk geen ponykamp. En neen, het is geen misdaad om verliefd te zijn, maar is het allemaal wel echt? Een mens krijgt gegarandeerd een punthoofd van al die vragen. Dan toch liever een ster aankopen en die de naam van je geliefde geven, zoals in Star. Een mens mag al eens zot doen, nietwaar? Wat kan de liefde mooi zijn. Of lijkt het alleen maar zo? Tja.
Op de hoes die rond de plaat straalt (zo was dat toch “in onzen tijd”) het drietal Bondi Villains als zijn ze op weg naar de silent disco. De voorafgaande singles werden ook telkens vergezeld door knap artwork, die refereerde aan het drietal, met bijvoorbeeld drie vuurballen (Shine), drie oer-Engelse rode telefooncellen (Let Me Know) of drie luchtverkeerstorens (Frequent Flyer). Voor de debuutplaat hebben de schuchtere muzikale wetenschappers de schroom afgegooid en gaan ze full frontal op de foto. Enkel de zonnebril op de neus weerhoudt ons ervan om hen recht in de ogen te kunnen kijken. Als een schild tegen de verblindende buitenwereld.
‘Stains On The Dancefloor’ is een zeer gevarieerd album geworden, in elkaar geknutseld in de studio door drie rasmuzikanten. En in dit sonische laboratorium hebben de Bondis hun zoektocht naar de steen der wijzen - met name pure popmagie - kunnen vatten in elf pareltjes. Benieuwd of Bondi Villains ooit de stap naar een live podium zullen maken, om zo hun publiek recht in de ogen te kunnen kijken. Wij kijken er alvast naar uit. En anders brengen wij ook gewoon een zonnebril mee.