Bokani Dyer - Radio Sechaba

Brownswood Recordings

Kijk, als de Franse Gilles Jérôme Moehrle MBE aka BBC6 radio dj Gilles Peterson via het befaamde Brownswood-label (voorheen: Talkin’Loud en Acid Jazz) een muzikant naar voren schuift, mag je er zeker van zijn dat je een kwalitatieve cocktail van jazz, fusion en wereldlijke klanken voorgeschoteld krijgt. In dit geval kregen we de zevende release van Bokani Dyer in onze brievenbus: een pianist en componist uit Botswana, die een broeierige moderne mix maakt van r&b, salsa, South African jazz en Latin soul. En dat klinkt serieus zwoel.

“Life is too short to complain / Don’t try to control it,  just move on”, gaat het herhaaldelijk in Move On onder begeleiding van een heerlijke soulgroove, vurige trompetjes en hoekige salsariddim. Dat is meteen het leitmotiv van deze plaat: laten we niet te druk doen, maar genieten van wat we hebben. En dat ademt Bokani Dyer ook muzikaal op alle manieren uit op dit erg kaleidoscopische album. Van funky jazz, latin, soul, spoken word-jamsessions, soul tot gospel of traditionele Afrikaanse native chants: het passeert allemaal op de veertien tracks of een dik uur ‘Radio Sechaba’.

Wat natuurlijk mogelijk is gemaakt dankzij een klein leger medemuzikanten, waaronder papa Steve Dyer op sax en rechterhand Tendai Shoko op gitaar of basgitaar. Maar daar mogen regelmatig ook trompetten, contrabassen, percussie, of backing vocals bij – allemaal netjes gelaagd en in elkaar geweven tot één compacte muziekdensiteit door vader en zoon Dyer in hun studio in Johannesburg.

Bokani Dyer houdt in elk geval van rijke arrangementen vol subtiele accenten. Een soort van more-is-more-principe dat ondanks de veelheid aan ingrediënten en voortdurend wegglijdende songstructuren toch blijft boeien en sieren. Dit album schuift dan ook als een tropische, multiculturele sfeermaker zachtjes voorbij. Iemand die niet op de hoogte is van de context, zou zelfs niet verwachten dat dit het verhaal is van één componist, maar een soort van zorgeloze, zomerse compilatie.

Dat is natuurlijk dé grote kracht, die je van de meeste Brownswood-releases mag verwachten: heel erg toegankelijke muziek die tegelijkertijd mits nadere studie verdomd complex en ingenieus in elkaar zit. Niet veel ruimte voor eindeloos jazzy gepingelpangel dus. Maar dan bedoelen we wel bijvoorbeeld de fantastisch slappende Afrobeat-baslijn van Shoko, die een traditioneel gezongen, kabbelend Ke Nako (ft. Sereetsi And The Natives) voortstuwt. Of de voortdurend elkaar aftoetsende piano-trompet-schuifeldrum-compositie in een latenight ballroom-intermezzo Pituresque, die met zes minuten misschien net wel tegen ietwat veel instrumentaal gewriemel aanleunt.

Daartegenover stelt Dyer enkele best scherpe songs zoals het pittige State Of The Nation, waarin de Amerikaanse rapper Damani Nkosi ostentatief preekt tegen het individualisme en de “collective power” verheerlijkt of een bijna croonerig Amogelang, waarin de man vocaal enkele keren stevig uithaalt – eerder een zeldzaamheid.

Over de globale lijn is ‘Radio Sechaba’ dus vooral een luisteravontuur. Een plaat die zich nergens opdringt of nooit de ambitie heeft om hard op te vallen of te choqueren. Een album met heel erg lange speelbaarheid dat graag siert en streelt. Mooi als geheel, maar niet echt essentieel.