Bohren Und Der Club Of Gore - Patchouli Blue
Ipecac Recordings
Bohren & der Club of Gore doet al bijna dertig jaar hetzelfde. Sinds 1992 fabriceren ze een uniek soort dark of ambient jazz, een Twin Peaks-soundtrack op valium, mistige, trage en onheilspellende nachtmuziek.
Wie iets anders verwachtte op 'Patchouli Blue' komt bedrogen uit. De kerningrediënten van Bohren Und Der Club Of Gore zijn aanwezig, het nachtelijke-autorit-gevoel als vanouds. Het trio houdt vast aan de minutieus opgebouwde esthetiek. En waarom ook niet? In bijna drie decennia is niemand erin geslaagd hen te kopiëren. Bovendien is koppig métier best verfrissend in een muzieklandschap, geobsedeerd door heruitvinding.
Het enige dat bij "den tragen Duits" aan verandering onderhevig is, is het instrumentarium. Waar op klassieker ‘Midnight Radio’ warme, donkere basdrones verstrengeld werden met echoënde gitaarmelodieën, nam in laatste plaat ‘Piano Nights’ - welja - de piano de hoofdrol op zich. Op 'Patchouli Blue' neemt de saxofoon de leiding in een conversatie met een vibrafoon en de occasionele elektrische gitaar over langgerekte synthorgeltonen. 'Patchouli Blue' klinkt daardoor gladder dan veel van de voorgangers. Bohren verkent ermee het kitscherige lounge-aspect dat altijd meer of minder latent aanwezig is in de sound. De bas zet over het algemeen een stapje terug. Wanneer de viersnaar wordt beroerd, is het meestal om te accentueren.
Opener Total Falsch is meteen het hoogtepunt (en een samenvatting) van de plaat. Laag voor laag, instrument voor instrument wordt het klankenlandschap opgebouwd. Amper drie tonen vormen een slepende melodie, eerst op gitaar dan op piano, waarover de sax met perfecte frasering mag spelen. Het lied welt en dijt om uiteindelijk weg te deemsteren in spacy synths. Spanning is het ordewoord.
De rest van de plaat is gezapiger. Wij zijn - en dat is persoonlijk - meer fan van de meer korrelige en aardse sound van pakweg 'Black Earth' dan van de lounge-incarnatie van het trio. Mede hierdoor verzandt de plaat naar ons gevoel een beetje (met name in de passages zonder sax).
Bohren is op het best, wanneer het de loungy, bijna kitscherige basissound kan omtoveren tot een gestage dreiging. Vergessen, Vorbei en Tief Gesunken construeren die dreiging met sci-fi synthloops en lage drones alvorens veld te ruimen voor mistroostige saxmelodieën. Vooral wanneer drones oplossen en vibrafoon/piano/contrabas vrij spel krijgen, wanneer de cocktailjazz zich dus ongefilterd presenteert, wordt 'Patchouli Blue' iets te gezellig, zie Verwirrung am Strand en Solle es doch Alle Wissen. Wie zich bewust aan een plaat van het trio waagt, heeft geen adempauze nodig. Te veel mistlicht verpest een nevelige dag.
Door de band is ‘Patchouli Blue’ weer een heerlijk consistente hoop muzikale druilerigheid. Perfect voor wie de meer jazzy aspecten van Bohrens sound verkiest boven de onheilspellende drones.