Bob Mould - Sunshine Rock

Merge Records

“Jaja, zal wel”, was onze reactie op de euforische berichten over de nieuwe plaat van Bob Mould. Niet dat we niet meer in de man geloofden... Maar dan valt 'Sunshine Rock' in de brievenbus.

Zijn dat echt violen die we daar horen? En is dat een balgorgel (of iets dergelijks)? Toch even checken of het hier wel degelijk over de Bob Mould van wijlen Hüsker Dü en Sugar gaat.

Maar eigenlijk weten we dat al lang. Zijn markante stijl en zangstem zijn nog steeds dezelfde. Daar lijkt de tijd weinig vat op te krijgen. Enkel hier en daar in de strofen van Camp Sunshine, niet toevallig het meest rustige nummer uit de plaat, is er een zwijm van sleet te merken. En daar mag het ook nog eens, want past het in het … euh, plaatje.

Alle songs op de plaat zijn van zijn hand met uitzondering van – frons alvast de wenkbrauwen – Send Me A Postcard, een cover van een nummer van Shocking Blue uit 1967. En wat een cover! Het blijft grappig om Mould “I wanna be your woman”, te horen zingen en de kreetjes aan het begin van de song illustreren hoe goed hij die song bij zijn eigen werk voelt passen. Het illustreert meteen wat voor een krachtige liedjes Robbie Van Leeuwen heeft geschreven.

Je kan dan gaan lullen over hints naar Moulds bands Sugar (Western Sunset) of Hüsker Dü (het withete Thirty Dozen Roses), maar dat doet 's mans solowerk oneer aan. Hij toont hiermee aan dat hij nog steeds de vinger aan de rock-'n-roll-pols heeft. Tegelijk durft hij het aan om dadada-koortjes en violen in een song als Sunshine Rock te stoppen. En het resultaat blijft vlijmscherp, alsof het ervoor gemaakt is.

En What Do You Want Me To Do is de op muziek gezette onmacht en woede, waarmee Mould al zijn hele leven kampt. Geen (of toch minder) opsmuk hier (al vergeten we dan even de oehoe's voor het gemak), gewoon een dijk van een track, die je, net als een goed gemikte klets op je wangen, nog even voelt nagloeien.

Na vier songs gaat de storm enigszins liggen, maar daarom is het allemaal niet minder intens. “You ripped up my world / Left me in ribbons, so unsure”, klinkt het in Irrational Poison en opnieuw steken de violen de kop op. Daarna is er weer dat contrast met het puntige I Fought, waarin Mould zich strijdvaardiger dan ooit toont. Bejaard of niet, hij is bereid om te vechten voor de liefde en schreeuwt dat ook uit: “You're in my memory / You're in my history”.

Bob Mould heeft nog steeds het hart op de tong en toont zich alweer van zijn meest breekbare kant op dit 'Sunshine Rock'. Dat doet hij dan met de muziek, die daarbij past en die trouwens ook door zijn twee vaste kompanen perfect wordt aangevoeld. Hoewel het al even geleden is dat hij nog echt een mindere plaat heeft gemaakt, steekt deze er toch met kop en schouders bovenuit. Bob Mould LEEFT. Meer dan ooit.