Bob Gaulke - Obsessives

Eigen beheer

Hoog tijd om kennis te maken met Bob Gaulke.

Wij kennen Bob Gaulke als de man achter het fijne project The Record Man (2018). Voor dat project bracht hij meer dan dertig internationale artiesten online samen om een ode te brengen aan zijn muzikale mentor, muziekverzamelaar Ron Kane, die in 2017 overleed. Bob Gaulke is een duizendpoot: overdag geeft hij op een public school in de Bronx les aan leerlingen die hem met hun hiphop muzikaal bij de tijd houden. “A. Boogie, Lil Tjay, Lil Baby; my students love them, so it’s my job to listen.” In zijn vrije tijd brengt hij met de regelmaat van de klok muziek, videoclips en dichtbundels uit.

Inmiddels verschenen vijf albums, waarvan 'Obsessives' het laatste is. Hij maakt daarbij optimaal gebruik van de mogelijkheden die de moderne opnametechniek biedt. Nadat hij met gitaarakkoorden en zang een eerste versie heeft vastgelegd op zijn laptop, benadert hij muzikanten, die hij bewondert, met de vraag of zij een bijdrage willen leveren aan de liedjes vanuit hun eigen studio’s of huiskamers. Het resultaat van die samenwerking is - dat zal niet verbazen - een smeltkroes van stijlen, met flarden wereldmuziek, jazz en Braziliaanse ritmes.

Gaulke's wat nasale stemgeluid lijmt het allemaal aan elkaar, waardoor zijn muziek, hoe afwisselend ook, een eigen smoel heeft. Samenbrengen van verschillende artiesten, delen van ervaringen en stijlen, dat is de rode draad in zijn werk. Zoek zijn liedjes op Bandcamp en zie dat hij daarbij zelfs de akkoorden noteert, voor het geval je ze wil meespelen.

'Obsessives' telt “eight songs about my tiny life”, en is met tweeëntwintig minuten aan de korte kant. Veel van de nummers zijn korte schetsen die zomaar beginnen en abrupt eindigen, alsof Gaulke het alweer genoeg vindt en door wil naar het volgende nummer. Het geheel klinkt niet “af”, maar dat is ook deel van de charme. Het swingt en het spelplezier is onmiskenbaar.

Het album opent sterk met Greatness; een broeierig Hammondorgel en de gitaar van Marco Raaphorst op een luie beat van vaste drummer Gil Olivira, onderbroken door de ontregelende saxofoonarrangementen van Matt Carrillo. To Joy is een uptempo popliedje met, naast Gaulke’s Lou Reed-achtige dictie, wederom een hoofdrol voor de Carrillo’s saxofoon. Het titelnummer Obsessives is met bijna tweeënhalve minuut het op één na kortste nummer. Emilia Cataldo zingt: “Someone taking your heart apart / it’s not her fault / chemical levels / are what it’s all about”, en een octaaf lager bromt Bob Gaulke de woorden goedkeurend mee.

Questionnaire is een muzikale vragenlijst die sarcastisch eindigt met de verzuchting: “Imagining people / coming together / for something / more than sports”. Traffic Islands is weer zo’n schetsmatig samenraapsel dat wonderwel werkt, net als het jazzy Ohmyfatherfatherfather, wat ons betreft het mooiste nummer van de plaat. My Favela is vintage bossanova met Kevin Cerovich op drums, Adam Kabak op contrabas en een gitaarsolo van Benoît LeDévédec. Het slotnummer Dream Of Life doet denken aan het solowerk van Paul Simon. Ritmisch rammelt het een beetje, maar het eind is weer fraai: “For a dream of life that gets closer every night / falls to the heart through an open mind / tempered by the pain of everyday / irritations form pearls in the darkest depths”.

Tot nu toe lukte het Bob Gaulke nog niet om het grote publiek te bereiken. Wij zouden er graag bij zijn als dat - a dream of life that gets closer every night - een keer gebeurt en hij op zijn school in de Bronx wordt binnengehaald als onwaarschijnlijke rockstar.