Bob Dylan - Trouble No More: The Bootleg Series Vol. 13/1979-1980

Columbia Records

Bobcats zaten al lang te wachten op een terugblik op Bob Dylans “Born Again Christian”-periode in de reeks ‘The Bootleg Series‘, die sinds 1991 met een metronomische regelmaat wordt uitgebracht. Met Vol. 13 is het zover. In verschillende versies wordt het christelijk geïnspireerde oeuvre van Dylan voorgesteld. Wie rechtstreeks bestelt op Dylans website, krijgt er als extra nog een dubbel-cd van een concert op 28 november 1979 in San Diego bij. In Limited Edition uiteraard. De kassa zal ongetwijfeld rinkelen bij de Nobelprijswinnaar. Maar is het allemaal de zuurverdiende euro’s wel waard ?

Trouble No More: The Bootleg Series Vol. 13/1979-1980

We beperken ons in deze recensie tot de dubbel-cd van Volume 13. In totaal dertig opnames, die zich in de tijd situeren tussen 6 september 1979 (Saving Grace) en 21 november 1981 (Every Grain Of Sand). In die kennelijk vruchtbare periode bracht Dylan zijn ‘Born Again’-trilogie uit. Destijds zijn deze platen op nogal wat kritiek onthaald, ofschoon Dylan terloops wel een Grammy wegritste voor ‘Best Rock Vocal’ met Gotta Serve Somebody. Gaandeweg werden ze in de loop der jaren toch (op)gewaardeerd als muzikaal geïnspireerd werk met niet alleen echte juweeltjes van compositie. Ook werd er schitterend gemusiceerd door cracks als Mark Knopfler en een keur aan studiomuzikanten uit de Muscle Shoals-stal naast nog gasten als Ringo Starr.

Met dat gloednieuwe en exclusief religieuze materiaal trok Dylan ruim twee jaar de wereld rond; een gewaagde onderneming want het publiek, dat destijds een weliswaar hoogst subjectieve greep uit ‘s mans  ‘klassiek’ repertoire verwachtte, kwam bedrogen uit. Dylan zong alleen over The Lord, preekte over Saving Grace, orakelde over Hell en Redemption. Het was eens wat anders. Niet dat Dylan ooit rekening gehouden heeft met de individuele wensen van de fans, maar niettemin slopen er naargelang de tournee vorderde, allengs toch nummers uit het vroegere werk in de setlist.

Daar is op deze dubbelcd geen spoor van. Hier vindt men uitsluitend zijn religieuze oeuvre terug. De nummers uit de twee eerste elpees komen quasi-allemaal aan bod; "slechts" vijf nummers uit de derde elpee ‘Shot Of Love’ haalden de eindmeet.

Interessant is dat samensteller Jeff Rosen het originele idee gehad heeft bepaalde nummers in twee versies op deze verzameling te zetten. Dylans religieuze concerten duurden ruim twee jaar en voor Dylan – een kameleon bij uitstek – was het niet meer dan de logica zelve dat hij in de loop van die tournee zijn songs deed evolueren. Opvallend daarbij is dat met de tijd de nummers meer gingen rocken. In het eerste deel van zijn tournee vertrok hij vaak vanuit lijzige reggaeritmes. Luister naar Serve Somebody uit november 1979; twee jaar later, in juli 1981, is het tempo opgetrokken en is de reggaefeel verdwenen.

We weten het al langer en toch verwondert het steeds opnieuw, maar ook nu weer duiken er juweeltjes op die geen enkele officiële studioplaat hebben gehaald, maar moeiteloos de vergelijking met het officieel uitgebrachte werk doorstaan. Ain’t Gonna Go To Hell For Anybody is er zo één. Beter laat dan nooit is dan een troostende en deugddoende gedachte.

Dylan is een Amerikaan en een spons die als niemand anders de Amerikaanse muziek heeft opgezogen. Ook nu weer bewijst hij hoe goed hij gospelmuziek begrepen heeft. Daarvoor gebruikt hij naast schitterende melodieën ook een uitgebreid achtergrondkoor. Bij de vorige “Las Vegas-Tour” (zie ‘Bob Dylan At Budokan’) had hij voor het eerst backgroundsingers gebruikt en dat was hem duidelijk bevallen. Op ‘Trouble No More’ zijn drie tot vijf knappe, zwarte stemmen vaak zeer prominent aanwezig en leveren die fabuleus werk;; soms bezwerend, zoals in het sublieme Pressing On, in Shot of Love dan weer opzwepend.

Wie destijds (en misschien ook nu nog in deze nog meer onverdraagzame tijden) smalend deed over Dylans bekeringsijver, gaat natuurlijk in de veralgemening nuanceloos voorbij aan songs als I Believe In You of Precious Angel. Misschien hebben ze voor de zoveelste keer God en zijn engelenschaar als onderwerp, maar het zijn evengoed en vooral bloedmooie lovesongs zoals er slechts weinig in het "civiele" repertoire worden geschreven!

Als deze dubbelaar een voorsmaakje is van de luxe box met acht cd’s met live opnames, studio-outtakes en een heuse filmregistratie van één van Dylanss eerste concerten uit de tournee, dan zou er een spontane rush – of dienen we in deze religieuze context over een “bedevaart” te spreken – moeten op gang komen naar de platenhandelaars of de internetwinkels van deze planeet om deze schat aan te schaffen of een stiekeme link naar de hemel waar deze plaat ongetwijfeld de hit van het (einde)jaar zal zijn.

20 november 2017
Frank Tubex