Bob Dylan - Fallen Angels

Sony

Zijn rockmuzikanten luie dronkaards die niets liever doen dan zo stoned als een aap achter groupies aan te zitten? Het is een cliché dat bij tijden wellicht een hoog waarheidsgehalte heeft gehad. Maar het productieritme dat Bob Dylan – ondertussen toch ook al vijfenzeventig – de laatste jaren vasthoudt, kunnen we enkel op het conto van een op zijn minst sterk ontwikkeld werkethos schrijven. Met zijn nieuwe cd ‘Fallen Angels’ zit hij al voorbij de twintigste release sinds 2000. Toegegeven, er zitten wat verzamelaars tussen of ouder werk in de onnavolgbare ‘Bootleg Series’, maar ‘Fallen Angels’ is al zijn zevende studioplaat in deze eeuw. Iets of wat drugaddict komt in geen tijden aan zulke statistieken.

Bob Dylan werkt vaak in cycli van twee of drie cd’s. Wanneer hij zich kennelijk in de juiste flow voelt, komt er doorgaans zoveel werk op de opnameband (of in het digitale bestand tegenwoordig) terecht dat uit deze sessies moeiteloos meerdere cd’s kunnen geperst worden.

Ook met ‘Fallen Angels’ is dat het geval. Een aantal nummers op de plaat gaan al een tijdje mee op de setlist van ’s mans jongste concerten. In essentie is deze plaat dan ook niet verschillend van zijn voorganger ‘Shadows In The Night’. Deze plaat werd algemeen geprezen werd omwille van Dylans erg persoonlijke maar ook wel verrijkende aanpak van “The Great American Songbook”, waardoor we voor zijn nieuwe misschien wel dezelfde lovende woorden kunnen gebruiken.

Dylan voelt zich intussen erg thuis in de croonerstijl. Dat komt niet alleen omdat hij zich al enkele jaren verdiept in het genre maar ook omdat hij al die overbekende songs zoals hij zelf zegt “uncovered” heeft. Met andere woorden heeft hij de bombastische orkestraties van de originelen van onder andere Sinatra, Crosby en Charles vakkundig in de prullenmand gekieperd en vervangen door hoofdzakelijk op de steel guitar van Donnie Herron (een vast bandlid van Bob) gebaseerde arrangementen. Heel de cd is trouwens opgenomen met zijn vaste begeleidingsgroep en door Jack Frost (beter gekend als Bob Dylan) geproducet. De muziek komt uit het eigen vertrouwde wereldje en dat hoor je in elke noot.

Hoogtepunten? Dat is natuurlijk persoonlijk maar om Melancholy Mood kan je bezwaarlijk heen en met Maybe You’ll Be There doet hij echt iets moois. Wij denken zelfs dat Billy Holiday best tevreden zou geweest zijn met Come rain Or Come Shine in “Dylan’s way”.

Voor het overige klinkt deze ‘Fallen Angels’ toch iets ritmischer, jazzyer en soepeler dan ‘Shadows in the Night’. That Old Black Magic is puur uptempo, Skylark en All Or Nothing At All zijn dan weer eerder relaxed but with a slight rythm. Bij Polka Dots And Moonbeams heb je zelfs amper verbeelding nodig om je in een rokerige nachtclub te wanen terwijl je cool in je scotch on the rocks roert. On A Little Street In Singapore kreeg een leuk en toepasselijk arrangement. Het zit hem vaak in de details en Dylan verzorgt ze duidelijk.

Dylan blijkt opnieuw – en dat is toch steeds een beetje verrassend – goed bij stem te zitten en kan als geen ander een song naar zijn hand zetten. “Nobody sings Sinatra like Dylan”, om het met een aangepaste Dylan-slogan uit de sixties samen te vatten. Daarvoor alleen al zou men de cd risicoloos kunnen aanschaffen.

Alle goede dingen bestaan uit drie, wordt wel eens beweerd. Of nu een derde crooneruitstap van his Bobness zo nodig nog moet, is misschien overdreven maar ‘Fallen Angels’ heeft net als zijn voorganger genoeg originele frisheid en karakter om definitief tot Bobs cataloog te behoren.