Bob Dylan - Christmas in the Heart
Columbia Records
Wij hadden de gezichten van Bob Dylans muzikanten wel eens willen zien toen hij kwansuis het idee opperde van een kerstplaat. "Tijd om de ouwe finaal binnen te steken.", zullen ze wellicht gedacht hebben. Maar - voor zover kerstplaten ooit het beluisteren waard zijn - is het best een leuk intermezzo geworden in het gevarieerde oeuvre van de minst voorspelbare der muzikale roergangers.
De plaat opent met kerstbelletjes, maar om een onduidelijke reden krijgen wij er niet dadelijk een vliegende darmopstoot van, zoals dat gewoonlijk het geval is. Here Comes Santa Claus is best leuk gebracht, maar Do You Hear What I Hear is nog fijner. Normaal vinden wij dit een geheel onuitstaanbaar gewrocht, maar Dylan en z'n band maken er toch een beluisterbare versie van. En Dylans stem voegt er een bluesy tintje aan toe.
Bij Hark The Herald Angels Sing fronsen wij de wenkbrauwen. Nee, zo hoog geraak je niet meer, Bob. De dames van het achtergrondkoortje brengen dan wel weer een engelachtige sfeer over het tafereeltje van zatte nonkel Bob die een liedje gaat zingen. Gelukkig is die schoonheidsfout snel vergeten met I'll Be Home For Christmas. Het had op een plaat van Chris Rea kunnen staan.
In The Christmas Blues doet Dylan wat hij het best doet zonder er zijn hand voor om te draaien: een bluesje zingen op geheel eigen wijze. Ook Have Yourself A Merry Little Christmas klinkt erg leuk: een traag rockbluesje, weer met dat engelenkoortje. Meteen één van onze favorieten van de plaat. "Someday soon we all will be together/If the fates allow/Until then we'll have to muddle through somehow" klonk nog nooit zo raak. Ook Silver Bells krijgt een soortgelijke behandeling.
De polka van Must Be Santa is hilarisch en aanstekelijk. The First Noel en het met Hawaïiaanse klanken gelardeerde Christmas Island zijn eerder curiositeiten. The Chrismas Song is een beetje te veel gecroon - Dylan probeerde het al eerder - en op O' Little Town of Betlehem haalt die getormenteerde stem toch ook niet de noten die het partituur vergt. Maar al met al durven we deze plaat toch wel schaamteloos te draaien. In het juiste seizoen welteverstaan.
Dylan liet zich in een schaars interview ontvallen dat hij zichzelf vooral ziet als een originele arrangeur. De manier waarop hij op zijn laatste platen americana en blues interpreteert lijken dat te bevestigen. Misschien heeft hij met 'Christmas in the Heart' willen bewijzen dat hij eender wat naar zijn hand kan zetten en dat is vrij goed gelukt. Ofwel had hij gewoon zin om tussendoor een plaatje op te nemen voor het goeie doel. Must Be Dylan.