Blue Daisy - Darker Than Blue

R&S Records

Achter Blue Daisy schuilt de uit London afkomstige vocalist, muzikant en producer Kwesi Darko. Op ‘Darker Than Blue’ (uit op R&S Records) verhaalt hij zijn ervaringen in een album dat enkele tegenstellingen tegen het licht houdt: licht versus donker, yin en yang, het goede en het kwade.

Het album is de persoonlijke weerslag van Darko’s gevecht tegen allerhande demonen. Een traject waarin ongemakkelijke waarheden, slapeloze nachten, leven, liefde, geloof, (on)recht en twijfel centraal staan. Klankmatig vertaalt zich dat in een album waarbij uit verschillende muzikale vaatjes getapt worden: dubstep, grime, hiphop, jazz, rock, rap, en dat dan overgoten met een stevige punky ethiek.

‘Darker Than Blue’ is niet Blue Daisy’s debuut. Een eerste single Space Ex, een samenwerking met de Franse vocalist LaNote (uit 2009) werd meteen opgemerkt, waarna enkele ep’s volgden. Deze muzikale broodkruimels mondden in 2011 uit in een eerste full album ‘The Sunday Gift’ (op Blue Acre Records), maar echt doorbreken deed Blue Daisy helaas niet.

En nu is er dus dat nieuwe album. Nieuwe songs, een nieuw label. Blue Daisy klinkt fris en herboren. Met zijn album doet hij een erg voorzichtige poging om zich ergens tussen voormalige R&S associé James Blake en King Krule te situeren. Hij snoept van verschillende muziekjes (Portishead, Tricky (met wie hij onlangs nog samenwerkte), Cocteau Twins, ... maar ook Flying Lotus, Notorious BIG, J Dilla, etc), slorpt dat allemaal in gulle teugen op, om daar vervolgens een bijzondere mélange van te maken.

My Heart is een lome opener die heel goed de sfeer op dit album weergeeft. Trage samenzang en een wat onderkoelde sound. En dan is er het warme, dromerige Daydreaming waarin Blue Daisy meteen z’n vurige raps kan afsteken. Het tempo wordt danig de hoogte ingejaagd, al blijft het experimenteel. Het korte en erg nostalgisch Home klinkt op zijn beurt donker en dreigend. De eenzaamheid wordt beschreven in het kille Alone. Koude, trage synthlijntjes en een rapper die zijn weg zoekt door de straten van London (“ain’t got no home / I am alone”). De vocale bijdrage van Connie Constance is daarentegen hartverwarmend.

Er is het stevige, chaotische titelnummer, dat voorafgegaan wordt door een kort interludium. Het donkere, dreigende karakter van 'Darker Than Blue’ komt bijvoorbeeld ook tot uiting in het meeslepende Six Days, dat door zijn hevig gitaarwerk annex hortende, stotende beats vaag als een afleggertje klinkt van Massive Attack (ten tijde van Mezzanine). Ook Heroine baadt in die sfeer; stevig opgefokte, claustrofobische tribal blues die niet had misstaan op Tricky’s ‘Premillenium Tension’.

Het kwade (We’re All Gonna Die) wordt in evenwicht gehouden door positievere gedachten (Let’s Fly Tonight). Niet dat Blue Daisy slechte nummers pent, integendeel (check gerust een moddervette track als Gravediggers waarin hij in de voetsporen van zijn muzikale helden treedt). De nummers blijven helaas echter wel wat teveel in eenzelfde vibe hangen, waardoor er geen echte meerwaarde is. Afsluiter You & Me klinkt net als de opener loom en traag.

Kort voor u samengevat: Blue Daisy is een in de gaten te houden act. ‘Darker Than Blue’ mag dan niet helemaal foutloos zijn, toch weet Kwesi Darko zich danig in de kijker te spelen. Tonnen street credibility, straffe songs en dito productie. Kan helemaal niet fout gaan als hij dra ergens in een concertzaal ergens ten lande de pannen van het dak speelt. Op Big Next kon hij zich al eens opwarmen.