Blink 182 - NINE

Columbia Records

Tja, wat kan je allemaal zeggen over Blink 182? De band bracht in 1994 het debuut 'Cheshire Cat' uit, één van de juweeltjes van de punkrock. Het vervolg 'Dude Ranch' (1997) was ook nog te behappen, maar met 'Enema Of The State' (1999) werd helemaal gemikt op de hitlijsten. Kan je Blink 182 anno 2019 nog wel beschouwen als punkrock? Als het antwoord daarop ja is, dan is 'NINE' een ongelooflijke aanfluiting. Maar als je de plaat ziet als een rockalbum...

'NINE' is - verrassing! - het negende studio-album van Blink 182 en wat meteen al opvalt, is dat het een ernstig album geworden is, zonder onderbroekenlol en kattenkwaad. Nu is de band sinds 2015 al  serieuzer geworden na het vertrek van mede-oprichter en gitarist Tom DeLonge, de belhamel van de band. Die ernst, waarvan sprake, onderstrepen ze meteen met opener The First Time en Happy Days, twee nummers over de angsten en depressies waar frontman Mark Hoppus mee te kampen heeft gehad. De vocalen klinken oprecht en de drums, bas en gitaarpartijen zijn superstrak. Een erg goed begin.

In Heaven wordt verwezen naar de "Thousand Oaks shooting", een incident dat zich in 2018 in Californie voordeed: een man opende het vuur in een jongerenbar met twaalf doden als gevolg. De emotie en het verdriet is duidelijk hoorbaar.

Bovendien zitten de nummers muzikaal gewoon prima in elkaar. Darksiders is ontzettend catchy en klinkt vrolijker dan de voorgaande. Blame It On My Youth is wat we de laatste jaren van Blink 182 kennen, popachtige rock, zeker niet verkeerd klinkend. Toch had het gezelschap deze song achterwege mogen laten, want het voegt niet veel toe aan het geheel en valt in zekere mate buiten de stijl die het album hanteert. Generational Divide is een behoorlijke verrassing. De heren laten in minder dan een minuut horen dat ze de punkroots toch niet helemaal ontgroeid zijn. Heel fijn tussendoortje.

De rest van de nummers liggen allemaal in het verlengde van de stijl van het album en klinken allemaal catchy. Het is duidelijk dat Blink 182 er aandacht, tijd en moeite in heeft gestoken. Het door gitarist Matt Skiba geschreven Black Rain is daarop een uitzondering. Hij schreef deze song samen met slachtoffers van seksueel misbruik binnen de Katholieke kerk. Erg indrukwekkend en meteen één van de betere liedjes op het album.

Best indrukwekkend dat deze plaat het over serieuze zaken heeft, maar toch geen depressief album geworden is. De doorgewinterde punkrockliefhebber onthoudt zich best, maar voor eenieder, die van rock met een topveertigsmaakje houdt, is dit zeker een aanrader. Well done!