Blaudzun - Promises Of No Man's Land

V2

Blaudzun timmert al een aantal jaren gestaag aan de weg. In Nederland wordt hij ondertussen aan het hart gedrukt en heeft hij Lowlands en Pinkpop al meermaals bezocht, bespeeld en veroverd. In België scoort hij sinds enkele jaren radiohitjes en is hij geen vreemde verschijning meer in De Afrekening. De vorige plaat ‘Heavy Flowers’ (2012) zorgde voor een bescheiden doorbraak. Opvolger ‘Promises Of No Man’s Land’ trekt de muzikale lijn van die plaat verder, al mag het allemaal een beetje groter zijn.

‘Promises Of No Man’s Land’ klinkt als geheel groter dan alles wat Blaudzun eerder gedaan heeft. Opener Euphoria klinkt nog bescheiden in zijn arrangementen en het is ook één van de meest trieste liedjes van de hele plaat. De regels “Euphoria / where did you go / don’t you ever give up on me” klinken als een wanhoopskreet tegen beter weten in, alsof ook Johannes Sigmond zelf beseft dat het al te laat is.

In dezelfde categorie vinden we Ocean Floor (From All The Stars), het meest opmerkelijke nummer op ‘Promises Of No Man’s Land’ omdat het zo uit de band springt. Het is een walsje geworden, het soort dronkemansliedje waarin de mandoline en accordeon zich kunnen laten gelden, een walsje dat niet zou misstaan op een plaat van Tom Waits, maar dan met de stem van Sigmond. Een hoogtepunt op de plaat ook. En een triest liedje, daar laten regels als “tired of talking” en “tired of walking” geen twijfel over bestaan.

In het verleden is de muziek van Blaudzun al met de meest gekke dingen vergeleken, van Ryan Adams (nooit begrepen) tot Mumford & Sons (klinkklare onzin). En hoewel we ons ook niet altijd konden terugvinden in de vaakst gebezigde referentie – Arcade Fire – moeten we toegeven dat we bij het herhaaldelijk beluisteren van ‘Promises Of No Man’s Land’ ook herhaaldelijk aan Arcade Fire moesten denken en dan in het bijzonder aan de Arcade Fire ten tijde van ‘Neon Bible’ (2007). In de titeltrack of in Too Many Hopes For July bijvoorbeeld. Toch voelt deze muzikale verwantschap niet als een kopie van, Blaudzun blijft voldoende zijn eigenheid behouden. De sound op ‘Promises Of No Man’s Land’ is de verderzetting van de evolutie die op ‘Heavy Flowers’ al was ingezet.

Er zijn geen overbodige nummers te bespeuren op ‘Promises Of No Man’s Land’, maar de tracklist wringt langs alle kanten. Nu zijn in het eerste deel van de plaat alle muzikaal gelijksoortige nummers bij elkaar geplaatst waardoor het eerste gedeelte van de plaat ietwat eentonig kan beginnen aandoen. Vooral de verwantschap tussen Too Many Hopes For July en Hollow People, die apart beide knappe nummers zijn, valt op door de nummers vlak na elkaar te plaatsen.

En eigenlijk geldt dat voor de rest van de plaat ook. Met Ocean Floors (From All The Stars) en Wingbeat zijn er twee (relatieve) rustpunten helemaal achteraan geplaatst terwijl een nummer als Halcyon met zijn nadrukkelijk stevige en meeslepende drums beter geplaatst zou zijn om een uitroepteken achter een plaat te plaatsen in plaats van het bescheiden puntje dat er nu staat.

‘Promises Of No Man’s Land’ is een plaat die bij uitstek gemaakt is om live te overrompelen en om festivaltenten op hun kop te zetten. En elke keer als er een nummer van voorbij komt op onze iPod bewonderen we Blaudzun weer om de artiest die hij is en de arrangementen die hij durft te schrijven. Maar als plaat schort er iets aan, aan de tracklist dan voornamelijk. Een plaat wordt namelijk gevormd door die bewuste elf nummers die op precies de juiste plaats staan. Maar laat dat meteen het enige gebrek van het album zijn.