Blanck Mass - In Ferneaux

Sacred Bones Records

We gaan voor een keertje eens niet in op de achtergrond van Blanck Mass, de vorige platen van deze eenmansband of de meer bekende band waar hij ook in figureert. Dat zou namelijk helemaal voorbijgaan aan het mysterie en de karige informatie die rond deze release hangt. Karigheid die, in combinatie met veel duistere factoren, alvast een stevige prikkel geeft om muzikaal dieper te gaan spitten.

Een gitzwarte hoes met bewogen lichtreflectie. Een titel ‘In Ferneaux’. Slechts twee kanjers van tracks van ongeveer twintig minuten, getiteld I en II. Een label met als naam Sacred Bones. Wie niet beter weet, zou een lookalike van onze Belgische sludgedoomtrots Amenra kunnen verwachten. Fout gegokt.

Groot is het contrast wanneer een loop van fonkelende, hobbelende toetsen aanvangt en deze plaat opent in typische Tangerine- en Berliner Schule-synthesizerstijl. Met door elkaar kronkelende melodieën, golvende sequencerbeats, vage stemsamples en de nodige echo’s. Maar dan knalt het nummer na vijf minuten keihard open met hardtrancebeats en luidruchtige gitaren. In your face. Om daarna weer uit te sterven in een nietszijn van vaag krakende geluiden op een aanlegsteiger en de wind die scheepstouwen tegen de masten slaat. Of zoiets. Minutenlang nihilisme, overgaand in één lange drone. En dan besef je pas ten volle dat er iets gaande is.

Blanck Mass vertelt een auditief verhaal, een klankreis doorheen je eigen fantasie. En film noir met fonkelende opflakkeringen, maar ook met veel eenzame, sombere momenten. Een compositie die verrast met keihard, maar meestal met strelend zacht. Waarin je vijf minuten lang mag wegdromen in harmonieuze, warme synthesizergolven maar die je met samples uit de straat evengoed terugroept tot het nuchtere, alledaagse leven.

II begint met een caféconversatie en dromerige, zweverige ondertonen. Je voelt alvast een zwaardere ondergrond. Een dreigende, machinale noise gaat zich moeien en vervaagt alle melodieën en bewegingen. Halfweg lijkt ‘In Ferneaux’ - het inferno - dichterbij dan ooit. Een oorverdovende mist met vage, suggestieve klanken overdondert, later zelfs met luid aanslaande tribaldrums en getormenteerde of trance uitstralende kreten. Na deze loodzware auditieve baksteen zorgt de producer op deze erg luidruchtige B-kant gelukkig voor een happy end met pianotoetsen en warme, melancholische droomtonen. Wat een avontuur!

Deze plaat is er eentje voor een muziekluisteraar "next level”. Een combinatie van durf, vernieuwing en structuur vol verrassingen. Een soort van progressieve, filmische ambient, als je dan toch enige richting wenst. Of weer helemaal niet. Kies zelf maar. Maar kies zeker ook het juiste moment om deze intense trip in één ruk uit te zitten. Succes.