Blanche - Empire

Pias Records

Wie op daMusic surft, mag zich met recht en reden een muziekkenner noemen. Doorgaans hebben die bitter weinig met het Eurovisiesongfestival. Het is kitsch en eigenlijk een beetje een festival van de slechte smaak waar muziek maar een bijrol lijkt te spelen. En toch, soms duiken er al eens pareltjes op. Helemaal bijzonder wordt het natuurlijk als die van eigen bodem zijn. Al valt dat aan Blanche eigenlijk niet te horen. Met ‘Empire’ heeft ze namelijk een debuutplaat uit waarmee ze ook wel eens over de grenzen zou kunnen scoren.

Een flashback naar 13 mei 2017. Temidden van het circus dat Eurovisiesongfestival heet, staat een zeventienjarig meisje de Belgische kleuren te verdedigen. Helemaal alleen op dat gigantische podium hoeft het eigenlijk niet te verbazen dat ze wat weg heeft van een bang meisje. De choreografie is hopeloos. De stem beeft een beetje, maar redt het wel. En vooral, je hoort wel dat het een bijzonder stemgeluid is. Ellie Delvaux is haar naam, maar die avond leren tientallen miljoenen mensen Blanche kennen. Het wonderlijke City Lights mag dan wellicht zowat de beste Belgische inzending ooit zijn – sorry Alex Callier – maar er valt Blanche slechts een vierde plek te beurt.

En laat dat nu net haar geluk zijn. Met City Lights scoort ze nog wel een dikke hit, maar Blanche belandt niet in de mallemolen die een Songfestivalwinnaar te beurt valt. Die groeien o zo vaak uit tot eendagsvliegen, maar dat zal Ellie Delvaux zeker niet overkomen. Ze nam de tijd om haar eigen ei te leggen en werkte daarvoor samen met mooi volk, met als co-producers Rich Cooper (Lucy Rose, Banks, Mystery Jets) en François Gustin van Girls In Hawaii. Het resultaat heet ‘Empire’ en is een knappe, moderne plaat die erg internationaal klinkt.

Opvallend daarbij (of net niet) is dat er geen spoor is van haar songfestivallied. Nochtans is er muzikaal geen radicale ommezwaai. Dit is nog steeds de popmuziek van nu. Wie van City Lights smulde, zal ongetwijfeld ook pap lusten van de titeltrack of het erg dansbare Fences.

Centraal staat steevast die geweldige, donkere stem van Ellie Delvaux. Een stem die je er zo uithaalt op de radio. En we herinneren ons hoe ene Alex Callier daar in The Voice altijd op hamerde. Wel, Blanche heeft die troef en daar voegt ze ook nog het surplus aan toe dat de stem vaak doordrenkt is van de melancholie. Er gaat een zekere donkerte van uit. Al helemaal in de wat tragere songs zoals Only You of de oudere single Soon.

Er schoten ons een hele resem vergelijkingen te binnen bij het beluisteren van ‘Empire’: een vleugje Florence & The Machine in het prima singlemateriaal Till We Collide, een Amy Macdonald op beats in het eveneens uitstekende Summer Nights en hier en daar zeker ook een flardje Lorde. Die vormt samen met onder andere Ben Howard, Alt-J en Billie Eilish de inspiratiebron. Maar u zal ons zeker niet horen beweren dat dit een bijeengepikt samenraapsel is. Nee, Blanche creëert door die unieke stem op ‘Empire’ toch vooral een eigen universum. Wie een dijk van een nummer als We Had  kan componeren, mag dromen van een mooi imperium.