blackwave. - No Sleep In LA
Mayway Records
Van Antwerp bronx naar LA: een kleine sprong, toch? Niet dus. Maar Willem Ardui en Jean-Valéry Atohoun ofte blackwave. (zonder capital, mét punt) wilden de sprong van het debuut naar de langverwachte opvolger meteen stevig zetten. Aangezien het ook de USA was, waar in 2016 de vlam voor het hiphopproject opflakkerde, moest nu hetzelfde gebeuren. Tot de wereld op slot ging. Maar kijk, het duo overleefde de stevige mokerslag, waarmee een pandemie dit creatieve proces dreigde te verpletteren, en komt nu met een veelzeggend ‘No Sleep In L.A.’. Zijn we nu de enigen die daarbij aan de Beastie Boys denken?
Zelf dwepen de heren liever met superproduced rich kids als Kendrick Lamar of Childish Gambino, wat natuurlijk een stuk hipper is dan enkele oldskool white bad boys die oproepen “to fight for your right to party”. Whoops, we lieten ons even gaan. Maar blackwave. duidelijk ook, wanneer ze in het begin van de funky hiphopmash duidelijk stellen: “This is the album of the year / we’re back on track”. Goed in het velletje zitten dus.
Elf songs aka een kleine veertig minuten lang. Vol lekkere grooves die, naar goede gewoonte van de heren, voorrang krijgen op beats. “I’ve got to tell you about the chaos in my mind”, zo blikken Ardui en Atohoun enigszins swingend terug op de zwarte periode die bijna de stekker uit het geliefde project trok. Met een funky lickje erbij en hipshake riddim, alsof ze het zelf met een brede glimlach wegcijferen. En met wat spoken word lyric samples erbij om het echt worldwide te maken. Want laat er geen twijfel over bestaan: dit is een knaller en binnenkomer van jewelste.
Wat ons betreft onderstreept deze opvolgplaat in elk geval blackwave.'s internationale status. Met dank aan sterke songs -melodie / tekst / groove - warme en zelfs soulvolle zang versus raps en een rijke detailproductie die elke partij tot in de puntjes uitwerkt (check die breed ontdubbelde en ontwapenende multizang in Good Day!). En daar mogen nog een leger extra geluidjes bij: van warme trompetjes en strijkers tot samples, digifoefjes en effectjes. Eerlijkheid gebiedt natuurlijk ook te zeggen dat de heren best wel enige hulp kregen in die productie, tot in de regionen van de Twenty One Pilots-producer Paul Meany toe.
Zonder te willen stellen dat ‘No Sleep In L.A.’ enkel maar speelse hiphop bevat. Daarvoor klinkt Desire met de diepe bassen, industriële klanken en scherpe rhymes toch net iets te serieus. En daarmee gaan we even niet dieper in op de teksten over dromen, ambities of (onbereikbare) doelen en bijbehorende frustraties. Grappig trouwens hoe een song met zo’n luchtige titel toch een stuk zwaarder klinkt dan een dartel zwevende track als Die in LA. En zo switcht deze tweede blackwave. voortdurend tussen speelse, rijk aangeklede liedjes en drogere, meer down to earth-momenten. Of zelfs een akoestische, intieme cocktaillounge-sfeermaker als Lost In Translation als buitenbeentje.
Een ideaal scenario natuurlijk. Zo kan ieder wel een eigen favoriet vinden – en dat is de wat lome, slepende soul van Horizon voor ons trouwens niet. Niet dat we iets tegen soul hebben. Want we eindigen graag met namedropping en informeren je bij deze ook even langs de neus weg dat I Miss mede geschreven werd door souldiva Kirby Lauryen, de dame die met Kanye West en ene Paul McCartney de upperclass song Only One in elkaar bokste. In zo’n geval kan je jezelf dus gerust een plaat permitteren die naar het einde toe misschien net iets te veel indommelt. Waarvan akte.