Black Market Karma - Wobble

Fuzz Club Records

Als je de Londense multi-instrumentalist Stanley Belton één ding mag aanwrijven, dan is het wel dat hij niet echt een teamplayer is. Als Black Market Karma zit hij inmiddels aan de elfde volwaardige elpee die hij helemaal zelf opneemt in zijn eigen Cocoon-homestudio. Voor deze release is de creatieve doe-het-zelver inspiratie gaan zoeken bij psychedelische pop uit de jaren zestig, hiphopbreaks en lo-fi elektronica. Dat gaf zoveel ideetjes dat meteen een tweeluik werd aangekondigd. Maar laten we gewoon beginnen bij het eerste deeltje: ‘Wobble’.

Niets is wat het lijkt op deze plaat. De live ingespeelde drumpartijen werden met gitaarversterkers en pedalen bewerkt en gesampled, vintage gitaarwerk is omringd met effecten, en de baslijnen joeg Belton dan weer door overstuurde Vox-gitaarversterkers. Daar bovenop speelde de experimentele producer met analoge synths, elektronische fluitjes, hamerspel en een boel effecten op de eigen stem. Dat alles geeft twaalf keer op rij erg ongedwongen, lentefrisse liedjes die rechtstreeks uit sprookjesland afkomstig lijken te komen.

Je moet ervan durven te houden, van de wat uitgerafelde, freaky lo-fi indiepop van Black Market Karma. Van muziek die je wel aanklampt, maar niet vastgrijpt. Van trommeltjes die uit de speelgoedwinkel afkomstig lijken, de oubollig harmonieuze, analoge synthesizerakkoordjes, de wat zeurderige, nasale stem van Belton of de vals wegdraaiende effectjes die het instrumentale Waterbaby geselen. Zelfde verhaal bij het overbodige, twee minuten durende intermezzo van Olive. U leest het al wat tussen de lijntjes: wij doen dat niet echt.

Let op: er staan best wel leuke liedjes op deze plaat. Het wat ijl rockende Sonic Broth Soul Taster zou je als fan van pakweg Belle And Sebastian zeker goed afgaan. Zijn lange, spaced out outro is zelfs lichtelijk geniaal. En ook de leuke melodielijn van de heerlijke, laidback instrumental Going On Easy is er eentje om in te kaderen. Het is vooral dankzij dat handvol momenten waarop Black Market Karma wat meer de rockschuif opentrekt en minder in wauwelende lo-fi-indiemomenten blijft zweven, dat deze plaat zich redt in onze oren.

In tweede instantie: misschien zijn we toch net iets te streng geweest. Want het zijn net dat onbezonnen kantje en die aangename toegankelijkheid die ‘Wobble’ sieren. En ook al mag je die 'hiphop' uit de intro vergeten… Er zijn allicht voldoende liefhebbers die dit kunnen smaken. Want smaken verschillen. Gelukkig maar.